Advertenties
gelezen: F. Scott Fitzgerald: De Grote Gatsby
The Great Gatsby gelezen, het bekendste boek van de Amerikaanse schrijver F. Scott Fitzgerald. Over de beruchte miljonair Jay Gatsby die gigantische feesten organiseert op zijn landgoed, en over verteller Nick Carraway, aan wie Gatsby zijn diepste geheim verklapt. Een boek over de genadeloze ondergang van wie vasthoudt aan het verleden…
F. Scott Fitzgerald overleed in 1940, maar hij heeft toch een (prachtige) website.
gelezen: Michel Houellebecq: Platform
Gelezen: Platform van de geniale Franse schrijver Michel Houellebecq. Altijd hilarisch, angstwekkend en tenenkrullend accuraat. In Platform is de hoofdpersoon (Michel) een voorstander van sekstoerisme. Hij overtuigt een grote reisorganisatie om zijn idee wereldwijd in te voeren. Een economische beslissing zonder morele bijgedachten. Terwijl in de stad rondom hem (Parijs) alle moraliteit compleet instort…
David Hasselhoff
Vandaag lijk ik op David Hasselhoff. Twee druppels water.
David Hasselhoff van Baywatch, in slo-mo huppelend over het strand. Ik draag een rode zwemshort, een geel t-shirt met mijn naam erop, een rood jasje en bruine schoenen.
Die bruine schoenen zijn duidelijk een vergissing, een dress malfunction. Baywatchers dragen geen bruine schoenen. Ik ben mijn sneakers thuis vergeten. Laat ons zeggen dat ik niet zo vestimentair begaafd ben. Normaal is dat niet erg. Vandaag wel.
Ik sta namelijk op het podium van Flanders Expo in Gent. Niet uit vrije wil. Dit is mijn werk.
Eerder vandaag heb ik Belle Perez met Enamorada Boem Boem aangekondigd op een quasi leeg gemeenteplein in Geel (om kwart voor 8 ’s ochtends). Ik heb samen met Pat Krimson van 2 Fabiola handtekeningen uitgedeeld op een basisschool in Paal, ik heb Def Dames Dope zien optreden voor vijf curieus uitgedoste personeelsleden van de Hubo in Beveren en Captain Jack (van Hey yo Captain Jack!) ontmoet op een parkeerterrein in Lochristi. Captain Jack de tweede. De originele Captain is overleden. Niet op zee maar op een feestje in Mallorca. Soit.
Nu sta ik dus in Flanders Expo. In het oorverdovende gejuich van 14.000 bezoekers. Ze zijn verkleed als de Daltons, FC De Kampioenen, Sinterklaas, als paters en nonnen, brandweermannen, verpleegsters, Tirolermeisjes en bikers. Dit is de Foute Party van Qmusic. Het jaarlijkse feest dat ons radioseizoen afsluit aan het begin van de grote vakantie.
Naast mij staan mijn collega-Q-dj’s met allemaal dezelfde blik in de ogen: een combinatie van 1) dit is het meest fantastische moment uit mijn leven, en 2) ik heb voor radiopresentator gestudeerd maar hierover had niemand iets gezegd.
De afgelopen jaren heb ik al op dit podium gestaan als één van de The Bee Gees, als de zanger van Europe, als Maria uit The Sound of Music, Jennifer Lopez, ZZ Top, Mick Jagger en Marco Borsato in jarretels.
Maar vandaag dus als David Hasselhoff. Of een willekeurige andere Baywatch-hunk uit de diepe jaren ’90. De rolverdeling is niet zo duidelijk omschreven.
Het verhaaltje vanavond wel: het begon vier minuten geleden met enkele onschuldige strandbezoeksters in bikini, dan vond er een aanval plaats van een gevaarlijke pluchen haai, waarop wij net op tijd met een soort strandmobiel het podium kwamen opgetuft. Want zo doen dappere redders op het strand in Los Angeles dat. Ze komen samen in een auto het strand opgereden. Stoer kijkend naar de zee.
Geen Dalton die het verhaaltje volgt maar dat hoeft ook niet. De essentie is dat we hier straks na de intro met z’n allen de polonaise kunnen inzetten op Heb je even voor mij, met zakdoeken zwaaien op Les Lacs du Connemara en meebrullen met een feilloze mix van Thunderstruck en We’re going to Ibiza.
Na de opkomst met de strandauto doen de stoere redders samen een dansje. Min of meer gelijk. Vuist zes keer in de lucht, trekbeweging met de armen, rond de as draaien en alles nog eens opnieuw. We geven ons helemaal. David Hasselhoff voelt zich op het podium van Flanders Expo als een vis in het water. Ondanks zijn bruine schoenen en zijn schrijnend gebrek aan borsthaar.
Jammer dat Pamela Anderson er niet bij is vandaag. Straks draaien we 10.000 luchtballonnen. De zomer kan beginnen.
Francis Bacon
Ik sta in een glazen inham, te glunderen als een kind in een snoepwinkel. Door de inham lijk ik in het schildersatelier van Francis Bacon te staan. Francis Bacon, de wereldberoemde schilder! Het genie der schildersgenieën! Die leefde van 1909 tot 1992! Die de paus afbeeldde als een schreeuwend skelet op een troon.
Het is prachtig en ontroerend.
En een ongelooflijke puinhoop. Het lijkt onze living wel. Zonder de Duploblokken en de Bumbaknuffels dan.
Overal op de grond liggen boeken, halfvolle potten verf, verpakkingen, stukken verfdoek, knipsels uit tijdschriften.
Je vraagt je af hoe je in deze ravage ooit een verfkwast of een penseel terugvindt, zelfs als je Francis Bacon heet en algemeen bekend staat als een genie in de verfborstel-business.
Potjes, kommen, verftubes, een lege doos waarin ooit een mixer verpakt zat, uitgescheurde foto’s én vernietigde schilderijen, in het online archief onder slashed canvases. Want alsof er nog niet genoeg rommel lag, begon Bacon ook nog eens zijn eigen schilderijen kapot te snijden. En vervolgens door iemand anders in ministukjes te laten knippen, anders werden ze op straat uit zijn vuilnisbak gejat. Hoe zou je zelf zijn, als buurman.
Waarom hij zijn eigen schilderijen kapotsneed? Omdat hij ze slecht vond. Of belachelijk. Of met de verkeerde kwast geschilderd. Weet ik veel. Dat is iets om aan een echte kunstenaar te vragen. Koen Fillet, om nu maar een willekeurige andere schilder te noemen met vlees in zijn familienaam.
Eerlijk? Dit atelier is niet honderd procent echt. Want Francis Bacon is dus al dood, en zijn schildersatelier is na zijn overlijden overgebracht van Londen naar zijn geboortestad Dublin, waar ik nu sta. Het is wonderlijk, een exacte kopie van het origineel. Ze hebben elk object van zijn studio gefotografeerd, beschreven, online gearchiveerd, alles naar Dublin verhuisd en daar weer op exact dezelfde hoop gesmeten die Francis bij zijn dood achterliet.
En hier ligt het allemaal, in City Gallery The Hugh Lane in Dublin. Gratis toegang. Ook te zien: het werk waaraan hij nog bezig was toen hij stierf.
Francis Bacon hield voor de rest van orde: hij heeft proper elk decennium van zijn leven één boyfriend versleten, woonde boven een garage in Londen: een slaapkamer, mini-keukentje met badkamer en dit atelier, en ging elke avond trouw op de boemel. In een documentaire over zijn leven zie je hem al eens in verregaand beschonken toestand allerlei fascinerends oreren tegen de reporter. Tegenwoordig gaat een schilderijtje van hem voor niet minder dan 30 miljoen euro over de toonbank, en dan verdwijnt al snel elke kritiek op het glas teveel. En op de stofvod te weinig.
Hier sta ik nu, dankzij de goedkope mensen van Ryanair helemaal vanuit Brussel naar hier gevlogen om naar Bacon zijn rommel te kijken. Zot van bewondering voor de grootste schilder van de vorige eeuw.
Onvermijdelijke eerste gedachte: had Francis Bacon geweten dat ze na zijn dood alles met een heel archeologisch team zouden komen plat-analyseren, hij had misschien een beetje opgeruimd.
met Thierry Neuville, de huidige nummer 1-rallypiloot van de wereld
Sam, Heidi en ik hebben hem laten racen tegen luisteraar Robin (links op de foto). Mario Kart op de Wii U. Thierry Neuville heeft gewonnen.
Terecht: Rechtvaardige Rechters
Dames, heren, lezers. Stop met zoeken. Het is afgelopen. De zaak is gesloten. Het mysterie is opgelost. De boeken mogen dicht. Het schilderij De Rechtvaardige Rechters is terecht.
Het ontbrekende paneel van het Lam Gods ligt onder de Pain Quotidien in Gent. Minder goed bekend als de Kalandeberg. Waar rioleringswerken bezig waren toen het paneel in 1934 gestolen werd.
Dat staat in het nieuwe boek van Marc de Bel, die behalve jeugdschrijver ook amateur-privédetective gespecialiseerd in kunsthistorisch erfgoed blijkt te zijn.
De Aanbidding van het Lam Gods hangt in de Sint-Baafskathedraal in Gent en is één van de belangrijkste schilderijen in de geschiedenis van de mensheid en ver daarbuiten. Weet ik omdat George Clooney dat in de film The Monuments Men aan de president van Amerika vertelt, waarop hij toestemming krijgt om met zijn bataljon soldaten een vracht kunstwerken te gaan redden uit de handen van de Nazi’s.
Ik heb de film The Monuments Men trouwens gezien op groot scherm in de Sint-Baafskathedraal zelf, met het Lam Gods achter onze rug. En met een dekentje, want het was koud. Belgische première. De film was een rommeltje, leek nergens op. Maar wat George zei over het Lam Gods was de nagel op de kop.
De diefstal van de Rechtvaardige Rechters is bovendien één van de meest fascinerende verhalen uit onze kunstgeschiedenis. Als Dan Brown (van De Da Vinci Code) ervan zou horen én overtuigd zou kunnen worden dat België een echt bestaand land is, zou hij er ogenblikkelijk een thriller over schrijven. Waarin de Rechtvaardige Rechters, ontvreemd door een complot van de vrijmetselarij en het bisdom, uiteindelijk via een 450 bladzijden durende speurtocht langs Washington, Rome en het Louvre in Parijs teruggevonden wordt tijdens een verzengend spannend einde één seconde voor het vergaan van de wereld. Onder de Pain Quotidien in Gent. Met codes en onderaardse gangen en kale psychopathische massamoordenaars. En met Tom Hanks in de rol van Marc de Bel.
Want Marc de Bel heeft het gestolen paneel dus gevonden. Samen met zijn maat Gino Marchal. Hebben ze verteld in het Gentse stadhuis.
Okee, ze hebben het schilderij nog niet opgegraven en de stad heeft zelf ook nog niet beslist om dat te doen, maar dat zijn details. Burgemeester Termont vraagt om nog niet direct met schop en pikhouweel naar de Kalandeberg te trekken.
Ik heb Marc de Bel gebeld op de radio en hem in naam van de wereldbevolking alvast onze dankbaarheid betoond voor het oplossen van het mysterie. “Graag gedaan”, zei hij eenvoudig.
De Rechtvaardige Rechters is terecht. Laat de Gentse feestelijkheden beginnen. Ik heb alvast een vuurwerk besteld voor 21 juli.
Als je de volgende keer op een croissant zit te kauwen op het terras van de Pain Quotidien, geniet er dan van om uw voeten nog eventjes te laten rusten boven het belangrijkste verdwenen schilderwerk van onze geschiedenis. George Clooney heeft het gezegd.
