Graceland

It was a slow day, and the sun was beating on the soldiers by the side of the road

There was a bright light, a shattering of shop windows

The bomb in the baby carriage was wired to the radio

(uit The Boy in the Bubble – Paul Simon)

---

Ik ben weer verslingerd aan Graceland van Paul Simon. Uitgekomen in 1986, en toen op basis van mijn alomvattende muziekkennis door mij ingeschat als het beste album aller tijden (ik was 13). Vandaag, op de verjaardag van Paul Simon, ben ik het weer roerend eens met mijzelf. Iets wat mij geregeld overkomt.

Ik ben het album Graceland in die tijd nog gaan voorstellen op Studio Brussel, bij mijn toenmalige radioheld Dirk Blancke voor zijn rubriek De Monument-elpee. Ja het was toen nog met elpees te doen. Intussen zijn die vervangen door cd’s, die op hun beurt afgelost zijn door iTunes, dan door Spotify en nu zijn de elpees weer terug. Ik was geen hipster avant-la-lettre. Nooit geweest.

Ik moest van Dirk vier nummers kiezen en uitleggen waarom ik ze wilde laten horen aan de luisteraars. Apetrots en strontnerveus kwam ik met mijn ouders aan in het VRT-gebouw en werd ik in de studio gedropt. Als eerste keuze stotterde ik The Boy in the Bubble in de vernieling, het openingsnummer. Het was onvergetelijk. Voor mij althans.

Ik ben niet zo nostalgisch aangelegd. Mijn natuurlijke nostalgische habitat zou de jaren 80 moeten zijn, maar daar beperkt mijn interesse zich tot de best of van Hall & Oates en Tears For Fears. Voor al de rest voel ik bedroevend weinig enthousiasme. Zelfs Rick Astley kan geen schijn van interesse doen opflakkeren.

Maar nu is Graceland van Paul Simon helemaal terug. De schuldige is Peter Verhulst die in zijn programma op Radio 2 onlangs een live-versie van You Can Call Me Al draaide. Tijdens een klasreünie van mijn derde middelbaar amper enkele dagen geleden hing een oud-medeleerling een matig spectaculair verhaal op over een wedstrijd die we ooit allebei wonnen en waarvan de helft van het prijzenpakket de elpee Graceland was. En vandaag – 13 oktober – wordt Paul Simon 77. Toeval bestaat niet. Alles komt samen. Alle wegen leiden naar Graceland.

Ik heb het album de afgelopen maand weer een twintigtal keer beluisterd (op iTunes en Spotify – niet op cd – zéker niet op vinyl), en opnieuw was ik verbluft. De nummers zijn geweldig, Paul Simon zingt met een ongelooflijke bravoure en de teksten gaan over liefde, politiek en een zekere mister Beerbelly. Kortom, alles wat een monument-elpee nodig heeft.

Paul Simon heeft Graceland bovendien deels in Zuid-Afrika opgenomen. Niet dat hem dat de Nelson Mandela van de jaren 80 maakt (er wàs al een Nelson Mandela in de jaren 80, en per slot van rekening heeft hij wellicht enkel maar een paar verlopen Zuid-Afrikaanse muzikanten uitgebuit), maar de Afrikaanse stemmen en instrumenten maakten het album exotisch, vernieuwend en gedurfd.

Trakteer jezelf eens op een luisterbeurt. Het is een belevenis, een avontuur, het is magistraal. Ik had 32 jaar geleden al overschot van gelijk: Graceland is het beste album aller tijden.

Gelukkige verjaardag, Paul Simon.

oktober 13, 2018oktober 13, 2018 door wimoosterlinck

David Hasselhoff

Vandaag lijk ik op David Hasselhoff. Twee druppels water.

David Hasselhoff van Baywatch, in slo-mo huppelend over het strand. Ik draag een rode zwemshort, een geel t-shirt met mijn naam erop, een rood jasje en bruine schoenen. 

Die bruine schoenen zijn duidelijk een vergissing, een dress malfunction. Baywatchers dragen geen bruine schoenen. Ik ben mijn sneakers thuis vergeten. Laat ons zeggen dat ik niet zo vestimentair begaafd ben. Normaal is dat niet erg. Vandaag wel.

Ik sta namelijk op het podium van Flanders Expo in Gent. Niet uit vrije wil. Dit is mijn werk.

Eerder vandaag heb ik Belle Perez met Enamorada Boem Boem aangekondigd op een quasi leeg gemeenteplein in Geel (om kwart voor 8 ’s ochtends). Ik heb samen met Pat Krimson van 2 Fabiola handtekeningen uitgedeeld op een basisschool in Paal, ik heb Def Dames Dope zien optreden voor vijf curieus uitgedoste personeelsleden van de Hubo in Beveren en Captain Jack (van Hey yo Captain Jack!) ontmoet op een parkeerterrein in Lochristi. Captain Jack de tweede. De originele Captain is overleden. Niet op zee maar op een feestje in Mallorca. Soit. 

Nu sta ik dus in Flanders Expo. In het oorverdovende gejuich van 14.000 bezoekers. Ze zijn verkleed als de Daltons, FC De Kampioenen, Sinterklaas, als paters en nonnen, brandweermannen, verpleegsters, Tirolermeisjes en bikers. Dit is de Foute Party van Qmusic. Het jaarlijkse feest dat ons radioseizoen afsluit aan het begin van de grote vakantie.

Naast mij staan mijn collega-Q-dj’s met allemaal dezelfde blik in de ogen: een combinatie van 1) dit is het meest fantastische moment uit mijn leven, en 2) ik heb voor radiopresentator gestudeerd maar hierover had niemand iets gezegd.

De afgelopen jaren heb ik al op dit podium gestaan als één van de The Bee Gees, als de zanger van Europe, als Maria uit The Sound of Music, Jennifer Lopez, ZZ Top, Mick Jagger en Marco Borsato in jarretels.

Maar vandaag dus als David Hasselhoff. Of een willekeurige andere Baywatch-hunk uit de diepe jaren ’90. De rolverdeling is niet zo duidelijk omschreven.

Het verhaaltje vanavond wel: het begon vier minuten geleden met enkele onschuldige strandbezoeksters in bikini, dan vond er een aanval plaats van een gevaarlijke pluchen haai, waarop wij net op tijd met een soort strandmobiel het podium kwamen opgetuft. Want zo doen dappere redders op het strand in Los Angeles dat. Ze komen samen in een auto het strand opgereden. Stoer kijkend naar de zee.

Geen Dalton die het verhaaltje volgt maar dat hoeft ook niet. De essentie is dat we hier straks na de intro met z’n allen de polonaise kunnen inzetten op Heb je even voor mij, met zakdoeken zwaaien op Les Lacs du Connemara en meebrullen met een feilloze mix van Thunderstruck en We’re going to Ibiza.

Na de opkomst met de strandauto doen de stoere redders samen een dansje. Min of meer gelijk. Vuist zes keer in de lucht, trekbeweging met de armen, rond de as draaien en alles nog eens opnieuw. We geven ons helemaal. David Hasselhoff voelt zich op het podium van Flanders Expo als een vis in het water. Ondanks zijn bruine schoenen en zijn schrijnend gebrek aan borsthaar.

Jammer dat Pamela Anderson er niet bij is vandaag. Straks draaien we 10.000 luchtballonnen. De zomer kan beginnen.

juli 1, 2018juli 1, 2018 door wimoosterlinck

Met Lukas Dhont, regisseur van Girl

Lukas Dhont, regisseur van de film Girl, was woensdag 17 oktober 2018 op bezoek in de ochtendshow van Qmusic. Hij vertrok meteen na het interview naar New York om daar campagne te voeren voor een oscarnominatie voor de film.

(foto’s: Arnout Bracke)

oktober 17, 2018 door wimoosterlinck

Met Sam, Heidi en Gers Pardoel

Gers Pardoel komt in de Qmusic-ochtendshow vijf woensdagen lang een nummer uit de Favoriete 40 coveren.

oktober 10, 2018 door wimoosterlinck

Selfie met Tourist LeMC

Tourist LeMC was op bezoek in de ochtendshow van Qmusic en bracht zijn nieuwe single Spiegel mee, een nummer samen met Raymond van het Groenewoud (maar die lag nog in zijn bed).

oktober 7, 2018oktober 6, 2018 door wimoosterlinck

gelezen: Austin Kleon: Steal like an artist

Voor de derde of vierde keer gelezen: Steal like an artist van de Amerikaan Austin Kleon. Heerlijk inspirerend voor wie creatief werk doet/wil doen. Met tips als: write the book you want to read, use your hands, be boring. Én geweldig vormgegeven. Om te lezen en te herlezen.

Een fragment, over creativiteit en niet exact goed weten waarmee je bezig bent:

Guess what: None of us do. Ask anybody doing truly creative work, and they’ll tell you the truth: They don’t know where the good stuff comes from. They just show up to do their thing. Every day. (p.28)

de blog van Austin Kleon

oktober 6, 2018oktober 6, 2018 door wimoosterlinck

Werelddierendag 2018

Sam als aap, Heidi als panter, Wim als uil.

oktober 4, 2018oktober 4, 2018 door wimoosterlinck

Ochtendlijk bezoek met taart van Peter Van de Veire en Julie Van den Steen (MNM) op Internationale Dag van de Ochtendradio DJ

september 29, 2018 door wimoosterlinck

Kick-off Rode Neuzen Dag 2018

Op maandag 17 september 2018 stonden we met de Qmusic-ochtendshow op de speelplaats van het Maria Boodschaplyceum in Brussel, samen met Jonas Van Geel, Birgit Van Mol en Evi Hanssen, voor de officiële start van Rode Neuzen Dag 2018.

 

september 17, 2018 door wimoosterlinck

Cinema Actor’s Studio

Dat de bioscoop gesloten is, is geen wonder. Het is eerder een mirakel dat het nog zo lang geduurd heeft. Ik sta in een overdekte galerij vlakbij de Rue des Bouchers in Brussel te staren naar een enorme berg afval, puin en zakken cement. Het is enkele dagen na de definitieve sluiting van cinema Actor’s Studio, wellicht de best verborgen bioscoop van het land.

In het centrum van Brussel moest je zijn, tussen de Grote Markt en het Muntplein, aan de uitgang van de Galerie du Centre waar elk uur van de dag zwervers liggen te slapen. Daartegenover: iets wat ooit een winkelgalerij moet geweest zijn; een glazen schuifdeur met de ingang van een hotel, kronkelende gangen en een neonlamp die zegt: Cinema Actors Studio. In die gangen: nooit een mens te bespeuren, alles stond te huur. Ergens achteraan, in een donker hoekje, enkele trapjes omhoog, was de ingang van de bioscoop. De man achter de kassa verkocht tijdens mijn laatste bezoek ook drankjes in de bar, liet de bezoekers binnen in de drie zalen en startte de films.

Ik zat toen in zaal 2: links was een vreemde afbeelding van Charlie Chaplin, rechts naast het filmdoek hing aan de muur een gouden vrouw. Ze lag als een zeemeermin, bovenaan bloot, onderaan bedekt door een stukje pellicule. Onder haar benen: de nooduitgang, die er angstaanjagend uitzag; je wilde niet denken wat er kon gebeuren als je deze uitgang nam, in welke krochten van de Brusselse onderwereld je zou belanden.

Rondom mij hingen drie verschillende soorten speakers die samen een soort dolby surround systeem vormden. Vooraan op het mini-podium een piano en een oude katheder met Actor’s Studio welcome erop geschilderd.

Ik was daar op 6 juli 2016, voor Love & Friendship, een kostuumdrama naar een vergeten verhaal van Jane Austen. Nooit geweten dat Jane Austen grappig was. Ik vond dat Kate Beckinsale een oscarnominatie verdiende voor haar geweldige hoofdrol, maar die heeft ze nooit gekregen. Ik ben niet van kostuumdrama’s (ik ben niet van kostuums), maar het was een heerlijke film.

Lang daarvòòr bracht ik ooit een bezoekje aan de buren van de bioscoop: voorbij een glazen deur, langs een trap naar beneden, moest je een gigantische, muffige zaal binnen waar een soort Braziliaans spektakel werd opgevoerd voor enkele bejaarden aan ronde tafeltjes. De glazen deur is al lang dicht. De naam is wel nog leesbaar: Mazazik Oriental Club Live. Er hangt al jaren een sticker op het glas: fermé.

En nu is dus ook cinema Actor’s Studio definitief dicht. Een bioscoop waar ze liefst niet de grote kaskrakers van het moment vertoonden. Kansloos in het hart van onze nationale toeristische industrie. Het hotel boven de bioscoop wil uitbreiden en de bezoekersaantallen bleven teruglopen: Actor’s Studio had op het einde nog gemiddeld 3,5 bezoekers per filmprojectie. Op de website staat: het cinefiele paradijs. Het paradijs sloot definitief de deuren op 31 juli 2018. De bioscoop heeft 30 jaar bestaan.

Er zijn nog wel een paar andere arthouse bioscopen in het centrum van Brussel; ga er vlug heen voor ze ook sluiten. Hun namen: Galeries Cinema in de prachtige Koninginnegalerij, Cinema Aventure in Galerie du Centre (met de zwervers) rechtover Actor’s Studio, én de net schitterend gerenoveerde Cinema Palace op de Anspachlaan.

Vaarwel Actor’s Studio. Bedankt voor de mooie films.

september 15, 2018oktober 13, 2018 door wimoosterlinck

gelezen: Paulo Coelho: De alchemist

Schitterende klassieker herlezen: De alchemist van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho, één van de meest verkochte boeken aller tijden. Het verhaal van een jonge herder die naar de piramides van Egypte trekt om zijn schat te zoeken. Onderweg ontmoet hij gevaar en tegenstand, maar hij wordt aangespoord om door te zetten en de schat in zichzelf te vinden. Mooi mooi. Bedenk wat je wil in je leven (je ‘eigen legende’) en ga ernaar op zoek. Geef nooit op.

Mooi fragment:

“Wat moet ik doen? Ik zal verbitterder worden en niet meer geloven in de mensen, omdat één mens mij verraden heeft. Ik zal al diegenen haten die verborgen schatten hebben gevonden, omdat ik de mijne niet heb gevonden. En ik zal het kleine beetje dat ik heb stevig vasthouden, want ik ben te klein om de wereld te omarmen.” (p. 45)

Paulo Coelho’s blog

september 5, 2018 door wimoosterlinck