drie boeken #39: Siegfried Bracke

“Ik ben tot het inzicht gekomen dat boeken gebruiksvoorwerpen zijn en dat je daarmee omgaat zoals met andere gebruiksvoorwerpen, dat je die dus ook weggooit.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Siegfried Bracke.

Siegfried Bracke (1953) is erevoorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, ex-gemeenteraadslid van de stad Gent en oud-journalist bij de VRT. Hij is op dit moment nog steeds lid van de partij N-VA.

Ik heb hem thuis bezocht in het centrum van Mol. Het eerste wat je ziet als je het huis binnenkomt, is een boekenkast rechts in de inkomhal. We hebben gepraat op het terras achter het huis, vandaar de fluitende vogeltjes op de achtergrond.

Ons gesprek ging over Hugo Claus, over wie Siegfried Bracke vol vuur en enthousiasme spreekt. Hij kiest een politiek boek en vertelt dat hij noch de politiek, noch de journalistiek mist. En op het einde van de aflevering heeft hij het ook eventjes over het belang dat kennis speelde in zijn eigen opvoeding.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Siegfried Bracke.

“Ik heb drie boeken gekozen waarvan de gemeenschappelijke noemer een virus is.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Siegfried Bracke.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

de boekenkast van Siegfried Bracke

 

“De Geruchten is het boek dat ik zelf al het meest heb gelezen, 15 à 16 keer. Ik vind het het magnum opus van Hugo Claus. De Geruchten is poëzie, Grieks drama, Claus op zijn aller-allerbest.”

1. Hugo Claus: De Geruchten

 

“Een boek over schuld en hoe dat politiek wordt vertaald. Als je wil weten hoe partijpolitiek werkt, lees dan De dokter is uw kameraad niet.”

2. Louis Van Dievel: De Dokter is uw kameraad niet

 

3. José Saramago: Het Verzuim van de dood

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Siegfried Bracke.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Fjodor Dostojevski

-Hugo Claus: Het verdriet van België

-Homerus: Ilias

-Hugo Claus: De Metsiers

-Hugo Claus: De Oostakkerse gedichten

-Robert Harris: Cicero

-Robert Harris: De Officier 

–Louis Paul Boon

-Theodore Dalrymple: Leven aan de onderkant

 

Links:

–de website van Siegfried Bracke

-de website van De Slegte

–de laudatio van Siegfried Bracke voor De dokter is mijn kameraad niet

 

“Ik kom uit een gezin waar kennis verschrikkelijk hoog aangeschreven stond.”

 

Steun deze podcast en klik hier voor één maand De Morgen digitaal gratis!

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

 

28 juli 20204 augustus 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Louis Paul Boon: Mieke Maaike’s obscene jeugd

Eindelijk gelezen: Mieke Maaike’s obscene jeugd, de beruchte roman van de Aalsterse schrijver Louis Paul Boon uit 1972. Berucht voor zijn schunnigheid. (het boek én de schrijver) Het exhibitionistische, vroegrijpe hoofdpersonage Mieke Maaike vertelt over haar erotische avonturen met vaders van vriendinnetjes, jonge jongens, getrouwde mannen, pastoors en al het mannelijks dat op haar pad komt.

Louis Paul Boon heeft duidelijk bijzonder veel schrijfplezier beleefd aan dit boek. Het zit vol grappige elementjes en seksuele woordspelingen, maar de basis is pure porno, met de ene uitspatting en perversiteit na de andere. Er wordt gevoeld gelikt gevingerd geneukt geplast gespoten. Bovendien speelt het grootste deel van het verhaal zich af tussen Mieke Maaikes negende (!) en haar zestiende jaar, en dat heet: pedofilie.

Op de achterflap wordt het boek “frivool-erotisch” genoemd maar dat is een complete miskenning van de zware pornografie die van de pagina’s spat. Mieke Maaike’s obscene jeugd bevat naast pedofiele scènes ook incest, sadisme en enkele vormen van kindermisbruik. Het is bij momenten schokkend. Bedacht en geschreven door een volwassen man, is deze roman eigenlijk kinderporno.

In zijn schitterende, hilarische voorwoord uit 2018 vertelt Ilja Leonard Pfeijffer dat de scènes in het boek zò grotesk en bij de haren getrokken zijn, dat het als een parodie kan gezien worden, een pastiche, een satire. Maar dat het tegelijk vooral keiharde porno is. Dat het boek omwille van de leeftijd van het hoofdpersonage nu niet meer uitgegeven zou kunnen worden.

Ik heb dit boek ontleend in stadsbibliotheek De Krook in Gent. Eerder las ik van Boon ook De Kapellekensbaan en Mijn kleine oorlog.

8 augustus 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #40: Brigitte Herremans

“In de cel in Israël had ik gelukkig een boek bij waarin ik even kon vluchten, zodat ik het mij niet té hard aantrok.”

 

Abonnees van De Morgen kunnen deze aflevering één week vroeger beluisteren.

Nog geen abonnee? Cadeautje: neem hier gratis een digitaal maandabonnement op De Morgen!

En luister als eerste naar de podcast Drie boeken met Brigitte Herremans.

 

Brigitte Herremans (1979) is Midden-Oosten-experte. Ze heeft Oosterse talen en culturen en internationale politiek gestudeerd. Ze was beleidsmedewerker bij Pax Christi en Broederlijk Delen en kwam even midden in een storm terecht toen de uitreiking van een prijs die ze kreeg van Pax Christi niet kon doorgaan in de Dossinkazerne in Mechelen. Hoe dat precies in elkaar zat, vertelt ze zelf in deze aflevering.

Op dit moment werkt ze als onderzoeker aan het Mensenrechtencentrum van de Universiteit Gent, waar ze onderzoek doet naar de rol van kunst in het conflict in Syrië.

We hebben met elkaar gepraat in het huis in Mariakerke bij Gent waar ze woont met haar man en hun zoon en dochter. We gingen zitten in de werkkamer van Brigitte, naast een indrukwekkend hoge en volle boekenkast.

Ons gesprek ging over haar passie voor het Midden-Oosten en waar die vandaan komt, over de eenzame plek waar ze als kind het meest gelezen heeft én over het boek dat haar redding was toen ze in Israël in de gevangenis zat.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Brigitte Herremans.

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Brigitte Herremans (nu enkel voor abonnees van De Morgen).

Nog geen abonnee? Neem hier een gratis digitaal maandabonnement op De Morgen!

Abonneer je hier gratis op de andere afleveringen van de podcast.

 

de boekenkast van Brigitte Herremans

 

“Mijn moeder kon met veel empathie vertellen over Madame Bovary, over Anna Karenina. Dat waren voor mij heldinnen, bedenkelijke heldinnen wel, maar toch personages waarbij ik mij iets kon voorstellen. Ook Toni Morrison vond zij een zeer inspirerende vrouw.”

1. Toni Morrison: Beminde

 

2. Hisham Matar: De terugkeer

 

“Het mooie aan Potok is dat hij een gemeenschap waar veel clichés over bestaan menselijk maakt. Hij geeft er een inkijk in die ontzettend mooi is.”

3. Chaim Potok: Uitverkoren

“Ik koop Uitverkoren massaal op in Oxfam-Wereldwinkels en geef het heel vaak cadeau aan vrienden.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Brigitte Herremans

of abonneer je hier gratis op de podcast

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Riad Sattouf: De Arabier van de toekomst (graphic novel)

-Joann Sfar: De kat van de rabbijn (graphic novel)

–Rebecca Solnit

-Hiroshima (graphic novel)

-Erwin Mortier: De Onbevlekte 

-De Sprookjes van Grimm

-Kuifje (stripreeks)

-Astrid Lindgren: Pippi Langkous 

-Thea Beckman

–Roald Dahl

-Saadallah Wannous

-Dima Wannous: De opgejaagden

-Elif Shafak

–Arnon Grunberg

-Gustave Flaubert: Madame Bovary

-Lev Tolstoj: Anna Karenina

-François Mauriac: Thérèse Desqueyroux

-André Malraux 

-Homeros: Odyssee

-Hisham Matar: In the country of men

-Hisham Matar: Anatomie van een verdwijning

-James Joyce

-Jos Geysels

-Ahmet Altan: Ik zal de wereld nooit meer zien 

-Viktor Frankl: De zin van het bestaan 

-Zadie Smith

-Amos Oz

-Mahmoud Darwish

-David Grossman

-Brigitte Herremans: De mens in opstand

-Albert Camus: L’Homme révolté

-Chaim Potok: The chosen

-Chaim Potok: Mijn naam is Asjer Lev

-Orhan Pamuk: Dat vreemde in mijn hoofd 

-Ta-Nehisi Coates: The Water Dancer

-Ludo Abicht: De eeuwige kop van jood. Een geschiedenis van het antisemitisme.

 

“Vertier hoeft niet noodzakelijk buiten het Midden-Oosten gezocht te worden. (lacht)”

 

Links:

-Brigitte Herremans bij het Human Rights Centre van de Universiteit Gent

-Brigitte Herremans op twitter

–Podcast Justice Visions met Brigitte Herremans

-De podcast ‘drie boeken’ met Joël De Ceulaer

-De podcast ‘drie boeken’ met Tom De Cock

 

Steun deze podcast en klik hier voor één maand De Morgen digitaal gratis!

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

 

4 augustus 20205 augustus 2020 door wimoosterlinck

gelezen: J.M.G. Le Clézio: Refrein van de honger

Refrein van de honger is een roman uit 2008 van de Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio, die in datzelfde jaar de Nobelprijs voor literatuur kreeg.

Het is het verhaal van Ethel, die in Parijs woont en ziet hoe haar rijke familie langzaam alles verliest. Eerst loopt het financieel mis, daarna breekt de tweede wereldoorlog uit en moeten ze van de hoofdstad vluchten naar Nice, waar ze armoede en zelfs honger lijden.

De familie van Ethel verliest niet alleen haar rijkdom en huis, maar ze verliezen ook hun eer en hun positie in de rijke Parijse milieus; Ethel verliest haar dromen en ze ontdekt gaandeweg de zwakheid van haar ruziënde ouders.

Le Clézio beschrijft in dit boek de Franse samenleving in aanloop naar en tijdens de tweede wereldoorlog, steeds bekeken vanuit de opgroeiende Ethel en haar gevoelsleven. Een centrale positie in het boek krijgt de Vélodrome d’Hiver, de velodroom waar de buitenlandse joden van Parijs in juli 1942 na een razzia bijeengebracht werden om van daaruit naar de uitroeiingskampen te worden gedeporteerd. Ook het muziekstuk de Bolero van Ravel is belangrijk; het lijkt in dit boek de oorlog te symboliseren:

“De Boléro is geen willekeurig muziekstuk. Het is een profetie. Het vertelt de geschiedenis van een woede, een honger. Als het in alle heftigheid eindigt, is de stilte die volgt verschrikkelijk voor de verdoofde overlevenden.” (p. 184)

Refrein van de honger is een fijn en indrukwekkend boek dat getuigt van een rustig, beheerst meesterschap. De Franse titel is Ritournelle de la faim. Ik heb het boek ontleend in stadsbibliotheek De Krook in Gent.

2 augustus 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Charles Dickens: Grote verwachtingen

Ik heb Great expectations gelezen, de grote klassieker uit 1860-1861 van de Britse schrijver Charles Dickens. Het verscheen oorspronkelijk in afleveringen in zijn eigen tijdschrift All the Year Round.

Grote verwachtingen is het verhaal van de weesjongen Pip, die opgroeit bij zijn hardvochtige zuster op het arme platteland van het 19de eeuwse Engeland, tot hij een mysterieus fortuin tot zijn beschikking krijgt. Hij verhuist naar de grootstad Londen om daar zijn ‘grote verwachtingen’ waar te maken.

Het verhaal is spannend, grappig en ontroerend, de opbouw indrukwekkend. Dickens is een meester in het beschrijven van locaties en landschappen. Hij maakt een schitterend contrast tussen het mooie, rustige platteland en de vuile, jachtige stad.

Maar het strafste aan dit boek zijn wellicht de personages: elke figuur is briljant bedacht en tot in de fijnste details beschreven. De oude juffrouw Havisham, de mooie Estella, Pips zus mevrouw Joe Gargery en haar zachtaardige man Joe, de hatelijke werkman Orlick, de zwerver Magwitch, de advocaat Jaggers. Elk personage is onvergetelijk. Het is een encyclopedie van menselijke zwakte, hoogmoed, kortzichtigheid en grootsheid.

Great expectations gaat over liefde, armoede en rijkdom, geluk en ongeluk en wordt beschouwd als één van de beste romans uit de wereldliteratuur. Ik heb het ontleend in stadsbibliotheek De Krook in Gent.

30 juli 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Roald Dahl: De fantastische Meneer Vos

Nog een Roald Dahl voorgelezen aan mijn dochter Roos (en zo ook zelf ontdekt). Fantastic Mr Fox verscheen in 1970 en gaat over de vader van een familie vossen die erin slaagt om voedsel te stelen onder de ogen van zijn aartsvijanden: de boeren Bolus, Bits en Biet. Zij proberen de vossenfamilie met de grote middelen uit te roeien.

De fantastische Meneer Vos is een heerlijk verhaal vol fantasie en met een weinig glorieuze rol voor de agrarische sector. Eerder lazen we ook al Matilda, Sjakie en de chocoladefabriek, Joris en de geheimzinnige toverdrank, De Griezels, De reuzenperzik, De giraffe, de peli en ik, De GVR en Daantje, de wereldkampioen. (En nu zijn de Roald Dahls tijdelijk op. Heksen vindt Roos te griezelig.)

29 juli 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #38: Heidi Lenaerts

“Toen ik een klein kindje was, wou ik een boekenkast met een ladder en een zithoek, en die droom is nu uitgekomen.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Heidi Lenaerts.

 

Ik was voor deze aflevering thuis bij Heidi Lenaerts (1975), presentatrice bij Klara. Vroeger werkte ze ook voor Ketnet en bij Studio Brussel, waar wij jarenlang samen het bekroonde ochtendprogramma hebben gepresenteerd.

Als je binnenkomt in het ‘zeehuis’ van Heidi en haar man Ronald Verhaegen, in de Belle Epoque wijk van de stad Oostende, is het eerste wat je ziet de enorme, op maat gemaakte boekenkast. Heidi vertelt er in deze aflevering alles over. Er staan ook massa’s boeken op de kamer van hun dochters Lily Rose en Bonnie Lotta, in het toilet, en in de muziekkamer van Ronald staan de muziekbiografieën.

We hebben gepraat over Heidi’s liefde voor Parijs en voor Jane Birkin, en op welke manier ze voor zichzelf kracht put uit de levensloop van Frida Kahlo. Ze werd even emotioneel toen ze vertelde over Thomas Blondeau, de Vlaamse schrijver die veel te vroeg gestorven is.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Heidi Lenaerts.

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Heidi Lenaerts.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

de boekenkast van Heidi Lenaerts

 

“Jane Birkin heeft haar overleden dochter Kate in mijn boek getekend.”

1. Jane Birkin & Gabrielle Crawford: Attachments

 

“Als Frida Kahlo in bed lag omdat er weer iets scheelde, dan nog deed ze haar mooiste kleed en haar ringen aan en haar lange haar omhoog met vlechten en bloemen in. Ik ben zelf chronisch ziek, ik heb reuma, dus ik moet voortdurend medicatie nemen, waarschijnlijk tot het einde van mijn leven. En Frida Kahlo geeft mij inspiratie, ik word daar blij van, ik vind het sterk dat ze dat deed.”

2. Claire Wilcox: Frida Kahlo. Making Her Self Up

 

“Ik heb Thomas Blondeau gezien in september, hij is gestorven in oktober, we hebben toen heel lang gebabbeld, en het ging erover dat hij zich zo goed voelde, dit boek werd ook zo goed gerecenseerd, en dan ineens, een maand later…. Het was voor mij de eerste keer dat de dood zo dichtbij kwam.”

3. Thomas Blondeau: Het West-Vlaams Versierhandboek

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Heidi Lenaerts.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Koen Peeters: Kamer in Oostende

-Eric de Kuyper 

-Claude Blondeel: Oostende & Compagnie

-Mars: La Vie d’Ostende 

-Jan van Dorp: Flamand des vagues

-Jennifer Vrielinck: Ondine

-Leo Tolstoj: Anna Karenina

–J.M. Coetzee

-John Green

-Roald Dahl: De Griezels

-Anne Frank: Het Achterhuis

-Elena Favilli: Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes

-Janny Van der Molen: Buiten is het oorlog: Anne Frank en haar wereld

-Reni Eddo-Lodge: Why I’m No Longer Talking to White People About Race

-Ta-Nehisi Coates: Tussen de wereld en mij

-Scarlett Curtis: Feminists Don’t Wear Pink (and Other Lies)

-Brené Brown: De kracht van kwetsbaarheid

-Susan Cain: Quiet

-Dorothy Parker

-Jean-Paul Sartre

-Simone de Beauvoir

-Yasmin Zeinab: Sundays in Paris

-Leila Slimani: Een zachte hand

-Lindsey Tramuta: The New Parisienne

-Thomas Blondeau: eX

-Thomas Blondeau: Donderhart

-Donna Tartt: The Goldfinch

–Roderik Six: De boekendokter

-Samuel Beckett

-Martha Gellhorn: De ogen van miljoenen. Brieven 1930-1996.

-Ernest Hemingway

-Arnon Grunberg: Tirza

-Connie Palmen: I.M.

-Connie Palmen: De vriendschap

-Elena Ferrante: De geniale vriendin 

 

Links:

-Heidi Lenaerts op instagram

-Heidi Lenaerts bij Klara

-film La Piscine

-boekhandel L’Ecume des pages in Parijs

-film Mrs. Parker and the Vicious Circle

–bibDaten in de bibliotheek van Oostende

-boekhandel Foyles in Londen

-boekhandel Daunt books in Londen

 

Steun deze podcast en klik hier voor één maand De Morgen digitaal gratis!

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

 

21 juli 20204 augustus 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Sander Kollaard: Uit het leven van een hond

Merkwaardig boekje; ik heb Uit het leven van een hond gelezen, de roman waarmee de Nederlandse schrijver Sander Kollaard de Libris Literatuur Prijs 2020 won.

Uit het leven van een hond is het verhaal van de alleenstaande verpleegkundige Henk van Doorn. Henk is 56 jaar en ontdekt dat zijn hond Schurk aan hartfalen lijdt. De ziekte van zijn hond doet hem nadenken over zijn eigen leven. Hij vertelt over zijn scheiding, de relatie met zijn broer en de liefde voor zijn nichtje Rosa. Je voelt hoe hij weinig aansluiting vindt bij mensen en graag in boeken vlucht. Het lijkt een eenvoudige schets van een gewone man met een klein leven, een bespiegeling over de tegenstelling tussen levenslust en de dood die steeds naderbij komt.

Merkwaardig aan dit boek is dat de titel (én de prijs die het kreeg) een verwachting van grootsheid schept, een dramatiek suggereert die nooit aanwezig is in het boek. Integendeel, wat Sander Kollaard net doet is elk mogelijk dramatisch cliché zorgvuldig uit de weg gaan. Alles wat je als lezer verwacht, en wat het geheel dramatisch kan maken, gebeurt niét. Daardoor is Uit het leven van een hond bij uitstek een anti-spektakelroman. Een verhaal over de kleinheid van een leven, met een onopvallende hoofdfiguur, een verhaal over een man met een hond, en een hart dat klopt.

“Het hart klopt, denkt Henk van Doorn als hij wakker wordt, en het bloed stroomt. Goedbeschouwd is dat het verstandigste wat je erover kunt zeggen.” (p. 9)

de website van Sander Kollaard

20 juli 2020 door wimoosterlinck

Drie Duvels en een ginger beer – coronadagboek 6

“Ik ga mijn baas halen”, sprak de jongeman en draaide zich om. “Want als er iets gebeurt, dan moeten we meteen de baas halen”, legde hij uit.

Onzeker keken wij elkaar aan. We waren op Gent Jazz, de coronaversie van het zomerfestival op het terrein van de Gentse Bijloke. We zaten met vier vrienden aan een tafeltje. De regels waren streng. We mochten enkel binnen met een mondmasker. We mochten enkel rondlopen met een mondmasker. We mochten enkel naar het toilet met een mondmasker.

Als we iets wilden drinken, moesten we dat bestellen bij een jongen of meisje met een schortje. Drank rechtstreeks bestellen aan de bar was verboden. Tussen de bomen waren looplijnen getekend, zitzones afgebakend en ontsmettingapparaten geïnstalleerd. Tafeltjes of stoelen mochten niet verplaatst, noch feestelijk in het rond gegooid worden. Streng maar rechtvaardig. Het virus moet kapot. Samen tegen corona.

Het was prachtig, lommerrijk en gezellig. Het enige nadeel was dat je nauwelijks iets van het podium kon zien. Elke bubbel van vier mensen aan een tafeltje moest ver genoeg uit elkaar blijven, waardoor iedereen wijd verspreid over het terrein zat. Zò wijd, dat de helft van het publiek geen idee had wat er zich op het podium afspeelde. Nu, het was jazz, dus sowieso was het onderscheid tussen de soundcheck en het echte concert eerder iets voor gevorderden.  

Wij konden bij aankomst enkel nog kiezen tussen een tafeltje achteraan waar je perfect kon zien maar nauwelijks iets kon horen, of een tafeltje opzij waar het geluid perfect was maar waar je niks van het podium kon zien. Dat laatste tafeltje werd door onze begeleidster geroemd voor zijn gezelligheid. En dat was het ook: gezellig. We hebben heerlijk zitten praten terwijl een jazzgroep naar verluidt van jetje aan het geven was op het podium dat verderop tussen de boomkruinen verborgen lag. 

En toen kwam dus de jongeman. We hadden drie Duvels en voor mij een ginger beer besteld, terwijl hij met één Duvel en twee ginger beers kwam aandraven. Toen de vergissing duidelijk werd, sprak hij met een blik van definitieve ontreddering in zijn ogen: “ik ga mijn baas halen”.

In een verbeten spanning wachtten wij op de baas. Hadden we een regel overtreden? Was het voor onze eigen veiligheid verboden om obers attent te maken op een verkeerde bestelling? Zouden ze ons preventief van het terrein verwijderen? Hadden we onderweg naar het toilet de verkeerde route gevolgd? Zou de jongen ontslagen worden? Waren dat de voeten van een gitarist op het podium? Veel vragen, geen antwoorden.

Enkele minuten later kwam de baas naar ons tafeltje toegestapt, met de jongen in haar kielzog. Na onze uitleg over de drie Duvels en de ginger beer sprak de baas: “ah, nu is het duidelijk!”, wat de vraag opriep wat er daarvoor niet duidelijk was of welke versie van het verhaal haar eerder ter ore was gekomen. En ging ze hoogstpersoonlijk onze bestelling halen, niet gehinderd door looplijnen, contactloze betaalsystemen of het feit dat ze geen schortje droeg.

Intussen werd ons tafeltje stilaan vreemd bekeken door onze buurtbubbels die zich afvroegen waarom wij de hele tijd bezoek kregen van de baas, en had één van onze buurtafeltjes een soort illegaal transmissiesysteem geïnstalleerd met een camera op een boom waardoor je aan je tafeltje op je gsm toch kon zien wat er op het podium gebeurde. Enfin, het soort dingen waarmee mensen zich bezighouden als ze tijdens een optreden de band niet kunnen zien.

“Nu is het zeker in orde?” sprak de baas ons moederlijk toe terwijl ze de drankjes op ons gezellig tafeltje zette, waarop wij in koor: “ja mevrouw!” riepen. Dit begon meer en meer op het vijfde leerjaar te lijken, maar dan met mondmaskers en een ongedefinieerde drumsolo op de achtergrond.

En toen was het eindelijk genieten geblazen. Van Gent Jazz. Van de voor de rest feilloze organisatie. Van ons tafeltje met de tomeloze gezelligheid. Van onze drie Duvels en de ginger beer. Turend naar het gsm-schermpje van onze buren. 

Ergens in de verte speelde een onzichtbare man op een trompet.

16 juli 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #37: Mohamed Ouaamari

“Als je een voetballer bent, wil iedereen Messi of Ronaldo zijn, maar ik wil Willem Elsschot zijn als het gaat over schrijven.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Mohamed Ouaamari.

 

Mohamed Ouaamari (1991) is columnist en schrijver. Hij publiceerde recent het boek Groetjes uit Vlaanderen, waarin hij de afgelopen 30 jaar in Vlaanderen vertelt vanuit het standpunt van een Marokkaanse Antwerpenaar en moslim. Naast zijn schrijverscarrière werkt hij als zelfstandig grafisch vormgever en digitaal marketeer. Hij is bekend geworden door een twitterbericht; dat verhaal hoor je in deze aflevering.

We hadden afgesproken thuis op zijn appartement in Antwerpen, waar we samen in de zetel gingen zitten om over boeken te praten, terwijl zijn vrouw in de kamer ernaast aan het studeren was. Ons gesprek ging over Willem Elsschot, over hoe belangrijk de bibliotheek voor hem was in zijn jeugd, en over zijn eerste ervaring met racisme.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Mohamed Ouaamari.

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Mohamed Ouaamari.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

“Toen ik kind was, bezaten wij thuis geen boeken, maar de plaatselijke bibliotheek was het mooiste wat ik in mijn jeugd heb gehad.”

de boekenkast van Mohamed Ouaamari

 

“Ik houd ongelooflijk van het cynische en het absurde bij Camus. Ik leef daarvan: het absurde, het Belgische, René Magritte.”

1a. Albert Camus: De vreemdeling

 

Moussa of de dood van een Arabier is een contraroman, die het verhaal vertelt van de naamloze Arabier die in De vreemdeling van Camus vermoord wordt. Het gaat over hoe de geschiedenis die Arabier is vergeten.

1b. Kamel Daoud: Moussa of de dood van een Arabier

 

“Suketu Mehta is een Brit van Indische afkomst die nu in de VS woont. Hij beschrijft waarom mensen vandaag migreren: door de huidige, vooral economische kolonisatie.”

2. Suketu Mehta: Manifest van een immigrant

 

“Kaas is een fantastisch verhaal waarin ik mij zo hard herken. Ik ben ook een zelfstandige ondernemer, ik ben verschrikkelijk in administratie en in het organisatorische. Ik ben ook heel slecht in neen zeggen. (lacht)”

3. Willem Elsschot: Kaas

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Mohamed Ouaamari.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Mohamed Ouaamari: Groetjes uit Vlaanderen

-Merho: De Kiekeboes (stripreeks)

-Jef Nys: Jommeke (stripreeks)

-Willy Vandersteen: Suske en Wiske (stripreeks)

-Louis Salvérius en Raoul Cauvin: De Blauwbloezen (stripreeks)

-Marc De Bel: De Boeboeks (stripreeks)

-A.C. Baantjer

-Tom Van Grieken

–Jef Geeraerts

-Serge Bramly: Leonardo

-Arnon Grunberg

-Yuval Noah Harari: Sapiens

 

Links:

-Mohamed Ouaamari op twitter

-Mohamed Ouaamari bij Uitgeverij Prometheus

 

Steun deze podcast en klik hier voor één maand De Morgen digitaal gratis!

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

 

14 juli 202028 juli 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Roald Dahl: Joris en de geheimzinnige toverdrank

Ik lees voor mijn dochter Roos alle boeken van Roald Dahl voor. Vandaag hebben we Joris en de geheimzinnige toverdrank uitgelezen. Over het jongetje Joris dat op zijn vreselijke grootmoeder moet passen en voor haar een toverdrank klaarmaakt die alles bevat wat hij in huis kan vinden…

Eerder lazen we ook al Matilda (2 keer), Sjakie en de chocoladefabriek, De Griezels, De reuzenperzik, De giraffe, de peli en ik, De GVR en Daantje, de wereldkampioen.

13 juli 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Willem Elsschot: Lijmen/Het been

Lijmen en Het been zijn twee klassieke verhalen van de Antwerpse schrijver Willem Elsschot. Lijmen dateert van 1923, het vervolgverhaal Het been verscheen in 1938. De verhalen gaan over de meedogenloze commerçant Boorman en zijn secretaris Frans Laarmans.

Boorman is uitgever van het Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen maar noemt zichzelf handelaar in papier. Elke editie van zijn tijdschrift bevat een reportage over een bedrijf en wordt door Boorman ook enkel aan dat bedrijf verkocht. Op sluwe wijze slaagt hij erin zijn klanten tienduizenden nutteloze exemplaren van het Wereldtijdschrift aan te smeren. Tot hij zijn vaste truc uithaalt bij de oude Brusselse firma Lauwereyssen die keukenliftjes maakt, en alles misloopt.

Willem Elsschot baseerde zich voor deze verhalen op het echt bestaande tijdschrift La Revue Continentale Illustrée: industrie, finance, commerce, éducation, van zijn vriend Jules Valenpint (bron: Wikipedia), waarvoor hij zelf schreef. Lijmen/Het been gaat over een man (Laarmans) die zich slecht thuisvoelt in de commerciële wereld waarin hij belandt (net zoals in Kaas). Elsschot beschrijft kurkdroog en genadeloos de wereld van de commercie, van de Vlaamse ambtenarij, én de absurditeit van het land waarin wij leven.

12 juli 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #36: Freek Braeckman

“Af en toe kom je boeken tegen die een rechtstreekse toegang vinden naar het diepst verscholen plekje van je hart. Ik zeg tegen mijn vrienden: wie mij wil begrijpen, moet Caesarion van Tommy Wieringa lezen.”

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Freek Braeckman.

Freek Braeckman (1979) is nieuwsanker en televisiepresentator. Hij heeft gewerkt voor Radio 2 en voor Karrewiet, hij heeft verschillende televisieprogramma’s gepresenteerd, waaronder Café Corsari, en is nu nieuwsanker bij VTM. Hij werd in 2009 winnaar van De Slimste Mens ter Wereld op televisie. Vòòr zijn mediacarrière was hij meermaals Belgisch Kampioen schermen.

Freek Braeckman woont in Gent. We hebben gepraat op de koer van zijn huis, waar hij woont met zijn vrouw, hun twee kinderen en hun hondje Pip, dat mij meteen wild tegemoet sprong.

Het werd een heel intens en persoonlijk gesprek. Over de schrijver met wie Freek samen een boek aan de koning cadeau ging doen. Over boeken in het containerpark. Over het boek dat je moet lezen als je Freek echt wil leren kennen. En over de bekende schrijvende buurman van zijn grootvader in Aalst.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Freek Braeckman.

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Freek Braeckman.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

 

“Roald Dahl heeft voor mij een deur opengezet: dàt is wat een boek kan doen, dat je deel mag uitmaken van een wereld die iemand anders verzonnen heeft. Daarom houd ik van schrijvers die goede vertellers zijn en die je kunnen meenemen in een verhaal.”

1. Roald Dahl: Daantje de wereldkampioen

 

“Er zijn een aantal boeken die mijn kijk op de wereld veranderd hebben, en die mijn manier van denken als nieuwsanker mee gevormd hebben; ik denk dat Freakonomics daarvoor symbool staat.”

2. Steven Levitt & Stephen Dubner: Freakonomics

 

“Ik heb Caesarion gelezen toen mijn vader gestorven is; ik heb die man nooit echt goed gekend. Ik weet dat ik tijdens het lezen een paar keer gehuild heb; het fijne aan literatuur is dat er zoveel herkenbaarheid in zit zonder dat het één op één een kopie is. Daar ben ik een goede schrijver als Tommy Wieringa zo dankbaar voor.”

3. Tommy Wieringa: Caesarion

 

 

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Freek Braeckman.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-John Irving: De wereld volgens Garp

-Jef Nys: Jommeke (stripreeks)

-Björn Soenens

-Mathilda Masters

-Annie M.G. Schmidt: Jip en Janneke

-Bret Easton Ellis: American Psycho

-Merho: De Kiekeboes (stripreeks)

-Bonte kralen. Leesstof voor de lagere school.

–Roald Dahl: Sjakie en de chocoladefabriek

-Roald Dahl: De GVR

-Richard Scarry: Mijn leuk ABC

-J.K. Rowling: Harry Potter (reeks)

-Anthony Horowitz

-Christine D’haen

-Ward Ruyslinck

-Jos Vandeloo 

–Jef Geeraerts: Black Venus

-Edgar Allan Poe

-Harry Mulisch: De ontdekking van de hemel

-Umberto Eco: Baudolino

-Tommy Wieringa: Dit zijn de namen

-Nassim Nicholas Taleb: De Zwarte Zwaan

-Stephen J. Dubner en Steven Levitt: When to rob a bank

-Wilfried Martens

-Dan Ariely: Predictably Irrational

-Daniel Kahneman: Ons Feilbare Denken

-Hadewijch

-Agatha Christie: Moord in de Oriënt-Expres

-Julian Barnes: Het enige verhaal

-Julian Barnes: England England

–Tommy Wieringa: Joe Speedboot

–Ilja Leonard Pfeijffer

–Bart Moeyaert

-Melvin Burgess: Billy Elliot

-Jane Austen: Pride and Prejudice

–Louis Paul Boon: De voorstad groeit

-Charles Dickens: Great Expectations

 

Links:

-Freek Braeckman op twitter

–Freakonomics radio

 

“Mijn grootvader was in Aalst de buurjongen van Louis Paul Boon. Boon heeft ooit nog een opstel geschreven voor mijn moeder voor school. Dat heeft toen 8 op 10 gekregen.”

 

Steun deze podcast en klik hier voor één maand De Morgen digitaal gratis!

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

7 juli 202021 juli 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #35: Harold Polis

“Ik ben een veellezer, maar ook veel tegelijk. Ik kan in een boek beginnen lezen en een paar jaar later eindigen. Ik heb een relatie met die dingen. Boeken zijn mensen met wie ik praat.”

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Harold Polis

Harold Polis (1970) is al zijn hele leven uitgever van boeken. Hij heeft als uitgever gewerkt bij Standaard Uitgeverij, De Bezige Bij en recent bracht hij onder Uitgeverij Pelckmans boeken uit onder zijn eigen merknaam Polis. Maar recent heeft Pelckmans geherstructureerd, Polis verdwijnt als merk, en Harold Polis verdween als uitgever.

We hebben met elkaar gepraat in een zaaltje op mijn werk in Vilvoorde, met een koffie en een stapeltje boeken. Ik heb van de gelegenheid geprofiteerd om ondermeer enkele vragen te stellen over het uitgeversvak. Ons gesprek ging over hoe hij begon als uitgever toen hij tiener was, of hij Vlaamse literatuur nog kan appreciëren, en over kiezen tussen de boeken en de liefde.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Harold Polis.

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Harold Polis.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

 

“Wij zitten thuis in een nieuw samengesteld gezin, en dan wint de liefde het op het bedrukt papier, en kom ik als boekenliefhebber voor beslissingen te staan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou moeten maken: houd je die kast of houd je die vriendin?”

de boekenkast van Harold Polis

 

“Ik was 15-16 jaar, het leven lachte mij toe en ik vond het verbazingwekkend wat Blaise Pascal allemaal schreef, zò deprimerend, dat fascineerde mij. En ik ben daarin blijven lezen, om te weten te komen wat die gekke man nu eigenlijk bedoelde met zijn aforismen.”

1. Blaise Pascal: Pensées

 

 

2. Friedrich Hayek: The road to serfdom

 

“La panthère des neiges gaat over wachten. Het bijna rituele benaderen van dat wachten, de beschrijving ervan, is zo innemend en ontroerend dat het één van de beste boeken is die ik de afgelopen jaren heb gelezen.”

3. Sylvain Tesson: La panthère des neiges

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Harold Polis

of abonneer je hier gratis op de podcast

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Louis Paul Boon

-Ernest Hemingway

-Erskine Caldwell

-Françoise Sagan

-Georges Bernanos

-Friedrich Hayek: The Constitution of Liberty

-Jean-Christophe Rufin 

-Sylvain Tesson: Sur les chemins noirs

-Arthur Rimbaud

-Niccolò Machiavelli 

-Voltaire

-Homerus: Odyssee

-Paul Verhaeghen: Omega minor

-Hans Magnus Enzensberger

 

“Al toen ik vrij jong was, heb ik besloten om vooral in andere talen te beginnen lezen  omdat het Nederlands voor mij snel een technische taal is geworden. Ik kan heel moeilijk Nederlandstalig proza lezen zonder een potlood erbij te halen en te beginnen strepen.”

 

Links:

-Harold Polis bij Uitgeverij Polis

-Sylvain Tesson in Un été avec Rimbaud

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

7 juli 202014 juli 2020 door wimoosterlinck

Terug naar de bioscoop – coronadagboek 5

1 juli 2020 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop het Koninkrijk België zijn bioscopen weer opende na de roemruchte Eerste Golf van de Coronacrisis. Mijn vriendin en ik lieten het ons geen twee keer zeggen. We gingen meteen naar de cinema, naar 1917 van Sam Mendes, een oscarfilm die zich afspeelt op het slagveld van de eerste wereldoorlog.

Bij aankomst in de bioscoop werden we verwelkomd door een pre-kaartjesdame. Ze bekeek ons met strenge blik van kop tot teen, beval ons ogenblikkelijk onze handen te ontsmetten en controleerde of we wel kaartjes online besteld hadden. Dat hadden we. Geen idee wat er gebeurt met mensen die niet op voorhand een kaartje online gekocht hebben, maar het zal zeker hun beste dag niet zijn, dat zag ik in de pre-kaartjesdame haar ogen.

Na de tweede, échte kaartjescontrole, stapten we voor het eerst in een kwart jaar weer een bioscoop binnen. Het voelde als een bezoek aan een nieuw pretpark. We hebben meteen alle covid-attracties uitgeprobeerd.

Je kon drie richtingen volgen, drie lijnen. De linkse lijn ging naar het toilet. Wij naar het toilet. Daar zit normaal een ietwat bejaarde dame als een bezetene sokken te breien, maar nu zat er een jonge man niets te doen achter een draadloos betaalapparaat. De som van een halve euro die je moet betalen om van het bioscooptoilet gebruik te maken, werd op handenvrije en elektronische wijze geïnd. Een systeem dat de gemiddelde toiletdame veertig jaar vooruit is, waardoor zij tijdelijk vervangen werd door de jongeman. Hij wachtte geduldig tot het apparaatje automatisch weer op 0,50 sprong, waarna de volgende pipiklant kon betalen. De ietwat bejaarde dames zitten nu vermoedelijk thuis op vrijwillige wijze mondmaskers te haken.

Van mondmaskers gesproken: mijn vriendin en ik droegen er elk één. Het was niet verplicht, wel aanbevolen, waardoor wij dus de enige bezoekers waren met een mondmasker. 

Na de pipi stonden we voor de middelste lijn. Die liep naar de popcorn. Wij om popcorn. Normaal kan je in de enorme shop van de bioscoop kiezen uit een assortiment van 67 miljoen soorten snoep, ijs en drank, maar ter gelegenheid van het coronavirus was de keuze beperkt tot 19 mogelijkheden en werd alles via een ouderwets tafeltje aan de man gebracht. De keuze qua popcorn was werkelijk schamel. Je kon kiezen tussen een junior-, mini of monsterdoos zoete popcorn of een junior-, mini of monsterdoos zoute popcorn. Het leek wel Cuba. Of cinema Eldorado in Tremelo.

Vervolgens mochten we via de uiterst rechtse lijn richting onze oorlogsfilm. Symbolisch. In de zaal waren er tussen de bezoekers telkens twee zitjes én een volledige rij vrijgelaten. Het was allemaal zò streng geregeld dat mijn vriendin en ik blij waren dat we naast elkaar mochten zitten.

Voor de rest was het de ultieme cinemabeleving. Twee zetels naast ons zat een man, we zullen hem Johan noemen. Johan had snoep gekocht en scheurde het luid krakende zakje open tijdens het meest emotionele moment van de film. Want dat hoort zo in de cinema. Vervolgens zat Johan tien volle minuten lang in zijn zakje te grabbelen waarbij hij het geluid van de film volledig overstemde. Inclusief alles wat 1917 de oscar voor beste geluidseffecten had opgeleverd. 

Na de laatste scène van de film, waarin de held tegen een boom… – wacht, stop, ik ga hier nu niet verklappen of het goed afloopt of niet, maar het is iets met een boom – het moment waarop de strijkers aanzwollen en het beeld zwart werd en wij ons tijdens de eerste letters van de eindgeneriek bezonnen over oorlog en vrede, jeugd en vriendschap, – het is niet pissen dat hij tegen die boom doet by the way, om dat mogelijke misverstand alvast uit de weg te ruimen – waarop wij ons bezonnen over opoffering en het lot dat ons steeds naar onbekende wegen voert, SPRONG opeens keihard het licht in de zaal aan, stopten de strijkers, werd de generiek ruw onderbroken door een informatieboodschap op het scherm die meldde dat we nu rij per rij de zaal mochten verlaten en om alstublieft ons afval mee te nemen, weg sfeer, waarna de eindgeneriek voortging maar wij alreeds door een ingehuurde bewakingsagent de zaal werden uitgevorderd. Achter ons liep Johan die – het moet gezegd – zijn krakend snoepzakje braaf de vuilnisbak in keilde.

Maar voor de rest geen klachten. De film was werkelijk ideaal. Er was drama, emotie en spanning, er was een stoere held. Er was de gruwel van de oorlog; de goeden waren duidelijk de goeden en de slechten waren duidelijk de slechten. Er was een arm hongerig baby’tje, een eenzame moeder en een doodgeschoten hondje, én er was Benedict Cumberbatch als norse kolonel helemaal op het einde van de film. Kortom, alles wat de hedendaagse post-covid-fase 1-bioscoopganger nodig heeft.

En het was prachtig om eindelijk weer eens naar de cinema te kunnen, met een echt filmdoek en licht en geluid. En popcorn. We hebben er ontzettend van genoten. En Johan ook.

2 juli 20207 juli 2020 door wimoosterlinck

Gelezen: Willem Elsschot: Kaas

Herlezen: Kaas, de geniale Vlaamse klassieker uit 1933 van Willem Elsschot. Kaas gaat over Frans Laarmans, een eenvoudige klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company in Antwerpen, die een carrière als groothandelaar in kaas opstart. Laarmans laat zich door een invloedrijke vriend beïnvloeden om contact op te nemen met kaashandelaar Hornstra in Amsterdam en zijn vertegenwoordiger voor België en Luxemburg te worden. Ze beginnen met een lading van twintig ton volvette Edammer:

“Klein beginnen is voorzichtig, zei opeens Hornstra, die zeker vond dat ik lang genoeg had nagedacht. Ik zend u de volgende week twintig ton volvette Edammer in onze nieuwe patentverpakking. En naargelang u die verrekent, zal ik uw voorraad aanvullen.” (p. 26)

Waarop Laarmans zich ziek meldt op kantoor, op zoek gaat naar een bureaumeubel, briefpapier bestelt, een schrijfmachine huurt en personeel zoekt; alles dus behalve kaas verkopen.

Elsschot beschrijft genadeloos en vol humor de onafwendbare mislukking van de onderneming van arme ziel Laarmans, die zich door zijn naïviteit en eergevoel laat meetrekken in iets waar hij noch de ondernemingszin, noch het talent voor heeft. Schitterend. 

Aangeraden door Mohamed Ouaamari in de podcast ‘drie boeken’.

1 juli 202029 juli 2020 door wimoosterlinck

drie boeken #34: Maud Vanhauwaert

“Ik vind het altijd bizar om te bedenken dat de ultieme leeservaring een boek is dat je verscheurd achterlaat. Dat dat de ultieme emotie is waar wij als lezer naar op zoek zijn.”

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Maud Vanhauwaert

Maud Vanhauwaert (1984) was in 2018 en 2019 stadsdichter van Antwerpen. Ze heeft verschillende dichtbundels uitgebracht, prijzen gekregen voor haar poëzie en ze doet graag projecten, performances en installaties rond poëzie.

We spraken elkaar op de zolderkamer van haar huis in Antwerpen. Op die kamer schrijft ze meestal, en het raam kijkt uit op de Sint-Jacobskerk waar Peter Paul Rubens begraven ligt. Mauds vriendin was beneden aan het werk; hun dochtertje lag één verdieping onder ons te slapen. Het was een kwestie van minuten vòòr ze wakker zou worden, en dan zouden we even moeten onderbreken, waarschuwde Maud, want dat wakker worden zou niet stilletjes verlopen.

Ons gesprek ging over jezelf uitgommen als schrijver, over het leesritueel van haar vader én over haar eigen speciale leeservaring op het Eiland van de Zwangere Maagd in Maleisië. En we deden ook een heus Fernando Pessoa-leesexperiment.

Veel luisterplezier met de drie boeken die je moét gelezen hebben volgens Maud Vanhauwaert.

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Maud Vanhauwaert.

of abonneer je hier gratis op de podcast

of via Spotify

de boekenkast van Maud Vanhauwaert

 

“Ik noem Het boek der rusteloosheid mijn bijbel omdat het een magische werking heeft op mij. Elke keer als ik het boek opensla en ik lees er een fragment uit dan denk ik: ja, dat klopt, dat had ik nu op dit eigenste moment in mijn leven moeten lezen. Op één of andere manier spreekt het mij altijd aan.”

1. Fernando Pessoa: Het boek der rusteloosheid

 

“In Opperlans! wordt de taal gevierd om de taal zelf. Het is een ultieme ode aan de wonderlijke zotheid van de taal.”

2. Battus: Opperlans!

 

“Jij zegt het van Connie Palmen is een boek dat mij de grond onder de voeten wegmaaide, dat mijn hart in een kramp zette van de eerste letter tot de laatste. Een boek dat mij verscheurd heeft.”

3. Connie Palmen: Jij zegt het

Luister hier naar de podcast Drie boeken met Maud Vanhauwaert

of abonneer je hier gratis op de podcast

 

De andere auteurs en boeken waarover we het tijdens ons gesprek hadden:

-Hanya Yanagihara: Een klein leven

–Bart Moeyaert

-Leonard Nolens

-Sylvia Plath

-Ted Hughes

-Albert Camus: De mythe van Sisyphus, een essay over het absurde

-Piet Gerbrandy: De jacht op het sublieme: zin, lust en poëzie

-Maud Vanhauwaert: Het stad in mij

“Ik moest helemaal naar Maleisië gaan, naar het godvergeten Eiland van de Zwangere Maagd, om daar nog eens de tijd en de rust te vinden om mij dagen aan een stuk te verliezen in een boek.”

 

Links:

–de website van Maud Vanhauwaert

-boekhandel Luddites Antwerpen

 

Redactie voor deze podcast: Katoo De Langhe

Muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com  Music promoted by https://www.free-stock-music.com   Attribution 4.0 International (CC BY 4.0)   https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

30 juni 20202 juli 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Randee St. Nicholas: My Name is Prince

Uit: dit grote fotoboek uit 2019 van Randee St. Nicholas, jarenlang de vaste fotografe van Prince. Een boek vol foto’s van shoots, concerten en backstagemomenten. Het is smullen van de prikkelende backstageverhalen van de fotografe.

Dat andere fotoboek van Randee St. Nicholas, 21 Nights, is een uitgebreider verslag van de concertreeks van Prince in de O2 Arena in Londen.

28 juni 2020 door wimoosterlinck

gelezen: Roald Dahl: De giraffe, de peli en ik

Opnieuw een boek van Roald Dahl voorgelezen aan mijn dochter Roos: De giraffe, de peli en ik. Een minder bekend maar grappig verhaal over drie dieren: een giraf, een pelikaan en een aap, die een succesvol glazenwassersbedrijf hebben uitgebouwd.

Eerder lazen we ook al Matilda (2 keer), Sjakie en de chocoladefabriek, De Griezels, De reuzenperzik, De GVR en Daantje, de wereldkampioen.

26 juni 202027 juni 2020 door wimoosterlinck

Qmusic, laatste ochtendshow, 25.06.2020

25 juni 2020 door wimoosterlinck