Het is niet gemakkelijk om Johnny Depp te zijn.
Ik stapte de trappen op van de Kinepolis in Gent, waar de Vlaamse première van de film Sherlock Gnomes plaatsvond.
Sherlock Gnomes is geen historisch-culturele adaptatie van de werken van sir Arthur Conan Doyle, het is een tekenfilm over tuinkabouters. Want een gnoom is een kabouter. In het Engels.
Ik doe het stemmetje van Sherlock, in Amerika gespeeld door Johnny Depp. Vandaag ben ik dus even de Johnny Depp van Vlaanderen, zoals Kris Peeters tijdens lang vervlogen verkiezingscampagnes wel eens voor de Vlaamse George Clooney werd versleten. Lang vervlogen.
Er werden kaboutermutsen uitgedeeld en er was een receptie; niet met champagne en toast met kaviaar, maar met Fristi, roze donuts en croissants. Dat komt omdat het 10 uur ’s ochtends was en omdat Sherlock Gnomes een kinderfilm is. Ik had strategisch dan ook twee minderjarigen meegenomen: mijn dochter van vijf en haar schoolvriendinnetje.
Tijdens de ontbijtreceptie had ik een gesprek met acteur Jeroen Van Dyck. Ik dacht dat ik de enige was die er niks van gebakken had tijdens de stemopnames, maar gelukkig vertelde Jeroen Van Dyck dat het bij hem ook rampzalig verlopen was. Hij is nochtans een gevierd acteur én de ex van Nathalie Meskens, maar dat liet ik wijselijk in het midden.
Er moesten enkele foto’s genomen worden voor een geïmproviseerd tuinkabouterbos en toen zou de film beginnen.
Een aardig meisje deed de inleiding en riep de stemacteurs naar voor. Ze vroeg mij waarom ik de rol van Sherlock Gnomes speelde. Ik antwoordde vriendelijk: “Sherlock Gnomes is een vreselijk arrogante onbeleefderik en daarom hadden ze spontaan aan mij gedacht.”
De zaal gniffelde. Ik was tevreden. Mensen willen humor.
Toen pas drong de waarheid tot mij door. Naast mij stond Els De Schepper. Els De Schepper, bekend van cabaret en televisie en van Supervrouw. Volgens velen de grappigste vrouw van Vlaanderen. Ik moest iets zeggen! Iets hilarisch. Iets spitsvondigs. Iets waardoor ze mij zou onthouden als haar mannelijke tegenhanger!
Els, die een kikker speelt in de film, had ook net een vraag beantwoord – het ging over haar vingers, vraag mij niet waarom – waarop ik haar in het oor fluisterde: “haha, goed antwoord!”
“Haha, goed antwoord.” Om dood te vallen.
Els keek mij aan met een blik die twee dingen kon betekenen. Eén: ‘Dit is niet grappig. Dit is meer bepaald de domste opmerking die ik in jaren gehoord heb.’ Twee: ‘Ik heb niet verstaan wat je zei. Doe jij ook iets in deze film of sta je hier per ongeluk?’ Ik hoop dat het het laatste was.
Toen kregen we bloemen. Er was ons vooraf zes keer op het hart gedrukt dat we de bloemen meteen weer moesten afgeven om geen lawaai te maken tijdens de filmvoorstelling, maar dat we niet moesten panikeren: we zouden ze meteen na de film terugkrijgen. Alsof iemand een scène zou beginnen maken omdat hij zijn bloemen niet wilde afgeven.
Ik kreeg bovendien ook een ster. Een gouden ster waarop stond: Cast Sherlock Gnomes. Normaal wordt zo’n ster op de muur van de bioscoop gehangen, of in sommige gevallen op Hollywood Boulevard gelegd, maar nu niet. Nu kreeg ik ze.
Daar stond ik met mijn ster. Fier als een tuingieter. Al was het mij niet zo duidelijk wat ik ermee moest doen.
Iemand vroeg mij zelfs: wat wil je ermee doen, met die ster? Ik had geen idee. Wat doe je met een gouden ster met Cast Sherlock Gnomes erop? Verloten? Meenemen naar huis en ophangen in je inkomhal? Schenken aan de VAF, de Vereniging van Antwerpse Filmsterrenverzamelaars?
Allemaal problemen waarmee Johnny Depp ongetwijfeld ook regelmatig te maken krijgt.
Daarna mochten we eindelijk gaan zitten om de film te bekijken. Hij blijkt te gaan over een detective die in Londen een nest verdwenen tuinkabouters moet zoeken. De detective heet Sherlock Gnomes. Ik bleek de hoofdrol te zijn.
Het hoogtepunt voor mijn dochter: de snoepjes die ze kreeg bij het binnenkomen en de zak popcorn waarvan ze de volledige inhoud anderhalve minuut voor het begin van de film op de grond liet vallen.
Sherlock Gnomes speelt vanaf 11 april 2018 in de bioscoop.
