Brandweerman Bo

“En dit is de brandweerwagen van Mega Toby.”

Onze gids is duidelijk een oud-brandweerman, hij draagt een kanariegeel t-shirt en blijft ons het hele bezoek op de voet volgen. Ik wist niet dat Mega Toby de eigenaar was van een brandweerwagen. Maar ons zoontje Bo zit al trots achter het stuur. 

We staan midden in een industriegebied in Erembodegem, deelgemeente van Aalst, in een enorme loods die het Brandweermuseum herbergt. Het museum is van april tot en met oktober twee zondagen per maand open. Ons bezoek is een cadeautje voor de derde verjaardag van Bo.

Naast tientallen brandweerwagens zijn hier brandweerladders te zien, brandweerpakken, brandweerhelmen, brandweersirenes, brandweerfietsen, brandpreventiebrochures en foto’s van de brand in de Innovation in 1967. Er is ook een soort FC De Kampioenen-cafetaria die naar sigaretten meurt.

Onze gids zegt dat we mogen plaatsnemen in elke brandweerwagen waarvan we de deur open krijgen. Dat laten we ons geen twee keer zeggen.

Dit museum moet voor Bo het absolute hoogtepunt worden van een lange, hete brandweerzomer. Hij is erin geslaagd om tijdens de maanden juni, juli, augustus en september elke dag Brandweerman Sam te spelen, van ‘s morgens tot ‘s avonds.

Brandweerman Sam is een sympathieke tekenfilmheld die branden blust en ook poesjes uit bomen redt, een activiteit waarvoor Bo voor zijn leeftijd al een verdacht enthousiasme vertoont. Wij bezitten een boek met verhaaltjes van brandweerman Sam en drie reeksen filmpjes op dvd, ons uitgeleend door bevriende brandweerliefhebbers.

Brandweerman Sam wordt omringd door enkele figuren die tijdens het spel om beurten door de andere leden van het gezin vertolkt moeten worden. Er is weinig manoeuvreerruimte: Bo beslist alles.

Mijn vriendin Marie is altijd Elvis, een collega-brandweerman die een duizelingwekkende gelijkenis vertoont met de gelijknamige zanger. Waarop Marie steevast in Love me tender uitbarst, door Bo onthaald op een afkeurende blik. Brandweermannen zingen niet. Brandweermannen blussen branden.

Ik speel commandant Staal, die zich ondanks zijn stoere naam in de living ophoudt, op een kartonnen doos achter de zetel (de kazerne), waar verwacht wordt dat hij om de drie en een halve minuut BRAND! roept, daarbij ook de plaats in huis noemend waar de brand in kwestie zich afspeelt. Liefst wordt deze boodschap luidkeels gebruld in een okie-dokie (een walkie-talkie).

Als er brand gemeld wordt in zeg maar de keuken, snelt Bo vlug naar de living om zijn brandweerwagen te halen, waarna hij in de keuken met zijn handjes een denkbeeldige brandweerspuit beetpakt en luid PSSSJJJT doet. Eén seconde later is de brand naar tevredenheid geblust en kan de terugtocht naar de kazerne aangevat worden, tenzij de brandweerman een beker melk wil drinken of kaka moet doen op zijn potje.

Er is ook Jenny. Het is niet helemaal duidelijk wat Jenny doet. Oorspronkelijk vreesde ik dat zij in de brandweerkazerne verantwoordelijk was voor de vaat, het strijken der brandweerkostuums en het afstoffen van de helmen. Gelukkig blijken de bedenkers van Brandweerman Sam toch al de 21ste eeuw te zijn binnengetreden en is Jenny gewoon brandweervrouw naast de rest.

Jenny wordt meestal gespeeld door Bo’s zus Roos. Soms is Jenny gewoon een lege plek naast Bo met wie hij desalniettemin uitgebreide conversaties voert.

Onze driejarige huisbrandweerman draagt elke dag een rood t-shirt en een harnas (Bo’s mini-rugzakje) en hij heeft het bijzonder druk: hij blust niet alleen branden bij ons thuis en pakweg op de autostrade, maar zelfs tijdens een rustige wandeling in het bos kan er elk moment een nietsvermoedende eeuwenoude eik in de fik vliegen.

En nu bevinden we ons tussen de grootste collectie brandweerwagens ten westen van Opwijk. Onze gids plakt nog steeds aan ons. En Bo zit achter het stuur van de brandweerwagen van Mega Toby.

Ik heb het opgezocht. Deze brandweerwagen blijkt een rol te spelen in een Valentijnsaflevering van Mega Mindy, waarin de schuur van een zekere zakenvrouw Katharina in brand staat, Toby met zijn brandweerwagen komt aanrijden, bij de aanblik van Katharina haar schuur in Mega Toby verandert en vervolgens naar diepe tevredenheid van Katharina zijn spuit hanteert. Wie verzint dit soort verhaaltjes.

Zie hem zitten, onze driejarige, blakend van onschuld, gelukkiger dan ooit. Zittend aan zijn stuur, dromend over vuur en water, over avontuur, en over later.

We hebben onze gids kunnen afschudden en zijn naar huis teruggekeerd, waar de brandhaarden in respectievelijk gang en keuken meteen succesvol gedoofd werden.

Gelukkige derde verjaardag, brandweerman Bo. Blus ze.

het brandweermuseum van Aalst

meer verhalen over Roos en Bo

1 oktober 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Herman Brusselmans: Prachtige ogen

Na lange tijd herlezen: Prachtige ogen, de debuutroman van Herman Brusselmans uit 1984.

Student Julius Cramp beslist op een dag dat hij ’s avonds niet terug naar huis gaat keren. Hij studeert Germaanse Filologie in de Blandijn in Gent maar brengt de hele dag in café De Poort door. Waar zo goed als niks gebeurt, op een passerende studentenbetoging na die uit de hand loopt.

De hoofdpersoon doet niks behalve pintjes drinken en observeren wat er rond hem gebeurt; hij is nauwelijks geïnteresseerd in iets. Vrouwen zijn trutten, mannen zijn klootzakken, er wordt de hele tijd gevloekt. Een bus is een stinkbus, een toilet is een zeiktoilet. Soms schemert er een spoor van melancholie door wat Julius vertelt, een besef van eenzaamheid, maar slechts zelden.

Eén van de helden van de hoofdpersoon is Holden Caulfield, het personage uit The Catcher in the Rye van J.D. Salinger. Ook de stijl en het woordgebruik van Brusselmans in dit boek is helemaal The Catcher in the Rye.

“Ik werd depressief bij die gedachte. Dat meen ik, ik werd er treurig onder. Je zou gezegd hebben: Hè vandaag gebeurt er een en ander, ik neem een belangrijk besluit, ik heb een wapen op zak, ik zie een waar massagevecht, ik zit naast een professor dus hèhè eindelijk gebeurt er ’s wat! En hèhè, weer gebeurde er natuurlijk niks. Ofwel was het nog te vroeg voor gebeurtenissen. Ofwel ging de hele rotzooi aan gebeurtenissen aan mij voorbij.” (p. 178)

Een nihilistisch boek, waarmee Brusselmans zich duidelijk wilde afzetten tegen de ‘échte literatuur’ met ‘relevante inhoud’, iets wat hij vandaag nog steeds doet.

22 oktober 201922 oktober 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Elvis Duran: Where Do I Begin?

Gelezen: het boek van de Amerikaanse radioster Elvis Duran: Where Do I Begin? Stories (I Sort of Remember) from a Life Lived Out Loud.

Elvis Duran (55) vertelt in dit boek over zijn radiocarrière, van de kleine stations waar hij begon, langs het legendarische Z100 in New York, tot vandaag: hij is CEO van zijn eigen bedrijf en zijn ochtendshow wordt in heel de Verenigde Staten uitgezonden.

Hij beschrijft radio achter de schermen, het leven als celebrity en zijn privéleven: zijn jeugd, zijn wilde party- en drugsverleden, het moment dat hij als gay uit de kast kwam, zijn maagverkleining die hem tientallen kilo’s deed afvallen.

Lekkerste brok in het boek: het stuk over zijn aankomst bij Z100, het legendarische radiostation in New York met als slogan: Serving the universe from the top of the Empire State Building:

(Zijn vorige station) “KRBE may have sounded big. But it had nothing on Z100. Z100 sounded gigantic. (…) It was so loud. A wall of sound. (…) How’d they do it? Well, they borrowed some tricks from the old AM radio stations that dominated the landscape back in the Stone Age of radio. They added a ton of reverb, so that the voices and music coming over the airwaves would boom and echo through your speakers.” (p. 48)

Eentje voor de radiofreaks.

Elvis Duran and the Morning Show

18 oktober 201922 oktober 2019 door wimoosterlinck

In de tuin van Marie Curie in Parijs

op bezoek in het Musée Curie in Parijs, oktober 2019

14 oktober 2019 door wimoosterlinck

Opening Film Fest Gent 2019

Sam De Bruyn als Neo uit The Matrix, Inge De Vogelaere als The Bride uit Kill Bill, Wim Oosterlinck als The Joker uit The Dark Knight. De ochtendshow van Qmusic op de rode loper tijdens de opening van Film Fest Gent 2019.

 

9 oktober 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Roderik Six: Volt

Verbijsterd, overdonderd en verslagen na het lezen van het nieuwe boek van Roderik Six. Na zijn vorige romans, Vloed en Val, is er nu Volt. Een duister, huiveringwekkend verhaal over een man die leeft op een oververhitte plek in een soort vreselijke klassenmaatschappij in de toekomst. Er is iets gebeurd waardoor het land nauwelijks nog leefbaar is, de zon verschroeit de aarde, de hitte is ondraaglijk.

Er is sprake van een serum dat mensen langer in leven houdt, van inlanders die in een kamp wonen, van boodschappen op papier, van wetenschappelijke experimenten met dieren. Volt bevat enkele scènes waarbij de rillingen je over het lijf lopen: gruwelijk en onvergetelijk.

Meteen in het begin, bij de geweldige openingsscène, voel je het dreigende gevaar en de spanning die de schrijver het hele boek magistraal volhoudt. Als lezer krijg je nooit 100 procent vat op de gebeurtenissen en op het geheel; de vertelling is steeds gehuld in mysterie, net zoals in Val.

Roderik Six is een meesterstilist met een duistere voorkeur voor ongedierte, vuurwapens, rampspoed en voor de donkerste spelonken van de menselijke ziel. Ik houd van zijn taal, zijn durf en zijn duisternis.

Het heetste, meest verpletterende boek van het jaar. Ik heb het gelezen in juli (vòòr publicatie), op de warmste dag in België sinds het begin van de metingen. Een boek als een post-apocalyptisch 1984. Indrukwekkend.

“De zee sleept me met elke ebbende wee verder mee.” (p. 127)

de website van Roderik Six

29 september 201917 oktober 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Anne Frank: Het Achterhuis.

Eindelijk gelezen: het legendarische dagboek van Anne Frank: Het Achterhuis. Dagboekbrieven 12 juni 1942 – 1 augustus 1944.

Geschreven door het Joodse meisje Anne Frank, die samen met haar familie en kennissen moest onderduiken in een huis in Amsterdam tijdens de nazi-bezetting in de tweede wereldoorlog. Adres: Prinsengracht 263, Amsterdam:

“Rechts van de overloop ligt “het Achterhuis”. Geen mens zou vermoeden dat achter de simpele, grijsgeschilderde deur zoveel kamers schuilgaan.” (p. 28)

Anne Frank schrijft een dagboek in de vorm van brieven aan een fictieve vriendin Kitty. Ze vertelt twee jaar lang over het dagelijkse leven in het Achterhuis, over de ruzies tussen de huisgenoten, over haar opflakkerende gevoelens voor huisgenoot Peter, over de moeilijke relatie met haar moeder, over de bombardementen buiten. We krijgen een diepe en intieme inkijk in het leven van een meisje van 13-15 jaar. We voelen de onrust en de praktische moeilijkheden van schuilen in een bezette stad: het steeds eenzijdiger en slechter wordende eten, de voortdurende angst om ontdekt te worden.

Op woensdag 29 maart 1944 schrijft Anne Frank: “Gisteravond sprak minister Bolkestein voor de Oranjezender erover dat er na de oorlog een inzameling van dagboeken en brieven van deze oorlog zou worden gehouden. (…) Het moet ongeveer tien jaar na de oorlog al grappig aandoen, als men vertelt hoe we als Joden hier geleefd, gegeten en gesproken hebben. Al vertel ik je veel over ons, toch weet je nog maar een heel klein beetje van ons leven af. Hoeveel angst de dames hebben als ze bombarderen, bijvoorbeeld zondag toen 350 Engelse machines een half miljoen kilo bommen op Ijmuiden gegooid hebben, hoe dan de huizen trillen als een grassprietje in de wind, hoeveel epidemieën hier heersen.” (p. 219)

Anne Frank komt uit haar dagboeken naar voren als een actieve, intelligente, nieuwsgierige, geïnteresseerde en feministisch ingestelde jonge vrouw. Ze wil graag journaliste of schrijfster worden:     

“Na de oorlog wil ik in ieder geval een boek getiteld Het Achterhuis uitgeven, of dat lukt blijft ook nog de vraag, maar m’n dagboek zal daarvoor kunnen dienen.” (p. 262)

Voor de lezer van vandaag staat het hele dagboek uiteraard in het teken van het dramatische einde. De hoop van Anne Frank dat de oorlog snel voorbij zal zijn, slaat snoeihard in ons gezicht terug. De laatste woorden in haar dagboek, dinsdag 1 augustus 1944, zijn:

“… ten slotte draai ik m’n hart weer om, draai het slechte naar buiten, het goede naar binnen en zoek aldoor naar een middel om te worden, zoals ik zo erg graag zou willen zijn en zoals ik zou kunnen zijn, als… er geen andere mensen in de wereld zouden wonen. Je Anne M. Frank” (p. 298)

Op 4 augustus in de voormiddag worden Anne en haar familie ontdekt in het Achterhuis nadat iemand hun schuilplaats had verraden. Ze worden gedeporteerd. Anne sterft in onmenselijke omstandigheden aan een epidemie van vlektyfus in het concentratiekamp Bergen-Belsen anderhalve maand voor dat kamp bevrijd werd.

Het hartverscheurende verhaal van het meisje Anne Frank is in deze tijden van extreme verrechtsing noodzakelijke lectuur, net zoals 1984 van George Orwell dat is om redenen van politiek inzicht. Het Achterhuis is een medicijn (ik had eerst uppercut geschreven maar heb dit vervangen door het zachtere woord medicijn) tegen de ontmenselijking die we vandaag bijna dagelijks op ons bord krijgen. Anne Frank geeft de ‘andere’, in dit geval: de Joodse mens, een gezicht: dichtbij, warm en onvergetelijk.

“Hier eindigt Annes dagboek.” (p. 298)

Ik praatte over mijn lectuur van Het Achterhuis in De Wereld van Sofie op Radio 1.

Het Anne Frank huis in Amsterdam

24 september 20191 oktober 2019 door wimoosterlinck

Aankondiging nieuwe podcast: de ochtendshow in 5 minuten

de ochtendshow in 5 minuten

22 september 201920 september 2019 door wimoosterlinck

Met Suzan en Freek bij Qmusic

Het Nederlandse duo Suzan en Freek zingt in september en oktober 2019 op woensdagochtend een cover in de ochtendshow van Qmusic.

20 september 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Mason Currey: Dagelijkse rituelen

“Een wiskundige is een machine die koffie omzet in theorieën.” (p.228)

Uitspraak van de excentrieke Hongaarse wiskundige Paul Erdös. Gevonden in dit inspirerende boekje over de dagelijkse rituelen van Ernest Hemingway, Albert Einstein, Gerhard Richter, George Orwell, Francis Bacon en tientallen andere creatieve werkers of beroemde luilakken. Gebaseerd op de Daily Routines-blog van de auteur Mason Currey.

Een bijschrift invoeren

de Daily Routines-blog van Mason Currey

15 september 201915 september 2019 door wimoosterlinck

gelezen: P.F. Thomése: Schaduwkind

Gelezen: een boek over de dood van een kind. Dit prachtige, ontroerend boekje uit 2003 van de Nederlandse schrijver P.F. Thomése gaat over de dood van zijn dochtertje Isa, die zes weken oud was toen ze stierf. Thomése probeert in voorzichtige, ultrafijne woorden te vatten wat hem overkomt; de taal is zijn houvast:

“Als ze er nog is, dan is het in de woorden waar ik ’s nachts op wacht. Soms ook voel ik haar nog, maar minder, steeds minder zijn mijn armen, mijn handen, is mijn huid nog aan haar gewend.” (p. 76)

Schaduwkind bestaat uit kleine scènes en bedenkingen over verdriet, onbegrip en vooral verwarring: Thomése zegt enkele keren dat hij na de dood van zijn kind opnieuw moet leren lopen, praten, leven. In het adembenemende stukje Pietà beschrijft hij hoe zijn vrouw omgaat met het gestorven lichaam van hun baby:

“Je waste haar, gaf haar een schone luier, borstelde zachtjes haar krulletjes. (Zo mooi, zag ik je denken, haast niet voor te stellen dat dit kind door mensen was gemaakt.) Je maakte haar gereed, want ze ging nu zonder ons, ze moest voor het eerst alleen op reis, ja zo meteen werd ze opgehaald. Je waste haar, je oliede haar huid, je trok haar schone kleertjes aan, tot het klaar was en er niets meer te doen viel voor je.

En plotseling waren je armen zo leeg, je tilde het lijkje op en klemde het tegen je aan, zo wiegde je jezelf tot rust.” (p. 52, 53)

Onvergetelijk boekje vol stilte, afwezigheid en onmenselijke pijn. Danku Ann De Jaegher voor de tip.

4 september 2019 door wimoosterlinck

met Christian Van Thillo en Sven Ornelis

tijdens een speciale radiouitzending (van zeven uur) voor de Belgische collega’s van DPG Media.

24 augustus 2019 door wimoosterlinck

Filmploert

Londen. De man op de brug had grijs haar, een baardje, hij droeg een korte broek, een wit hemd en had in elke hand een plastic zakje. Op het eerste gezicht: een dakloze, een bedelaar, zoals deze stad er duizenden telt. Maar ik herkende hem; hij was geen dakloze, hij was de Amerikaanse topacteur John Malkovich. Hoe ik zeker wist dat hij het was? Omdat we een kwartier daarvoor allebei in hetzelfde theater hadden gezeten: hij op het podium, ik in de zaal.

John Malkovich is legendarisch geworden als Vicomte de Valmont in de film Dangerous Liaisons; hij speelde een absurde versie van zichzelf in de film Being John Malkovich; ik vond hem onvergetelijk als bloedirritante politie-inspecteur in Jennifer Eight, waarin Uma Thurman een blinde vrouw speelt en Malkovich met een snotvalling zit. Echt, bloedirritant. Hij is op zijn best als hij met lijzige zinnen en een half-verveelde killersblik zijn vijanden aan flarden kijkt.

Maar nu was het van theater, in de Londense West End, in een zaal naast Trafalgar Square. De voorstelling heette Bitter Wheat en ging over een verlopen Harvey Weinstein-achtige filmproducer die aan de lopende band jonge actrices in zijn bed probeert te draaien. En als “I’m gonna make you a star” niet lukt, schakelt hij vlotjes op bedreigingen over. Zijn naam in de voorstelling: Barney Fein.

De zaal zat niet vol. Ik had met mijn ticket van 30 pond een upgrade gekregen: ik mocht op een plaats van 90 pond gaan zitten.

Deel 1 was geweldig, met Malkovich in de hoofdrol als de absolute stinkin’ asshole, de ellendeling die met een vuurwerk aan oneliners zijn hele omgeving afmaakt. En als er vandaag één geschikte slechterik is, dan is het Harvey Weinstein wel. Schitterend. Iedereen zat verlekkerd te wachten hoe dit zou aflopen. Ik zat naast een oudere Amerikaanse vrouw die mij tijdens de pauze meldde dat ze John Malkovich heel sexy vond, enfin vroeger, nu iets minder, zei ze; nu vond ze hem vooral een rotzak geloof ik. Het verschil tussen fictie en realiteit leek niet 100 procent helder.

En toen kwam deel twee. Vermoedelijk door schrijver David Mamet in drie dagen bijeengekladderd nadat hij een vol jaar aan deel één had gewerkt. Zo leek het toch. (Spoiler alert: in het onwaarschijnlijke geval dat je één van de komende weken naar Londen trekt om Bitter Wheat te zien, sla dit paragraafje dan even over.) Deel twee was een opeenstapeling van onwaarschijnlijkheden: een aangerande actrice besluit om haar aanrander Barney Fein twee dagen na de feiten een boek te komen brengen dat ze hem eerder als cadeautje beloofd had, Barney blijkt de nacht in de gevangenis te hebben doorgebracht en zat per toeval samen in de cel met een jonge scriptschrijver (we weten allemaal dat het in gevangenissen stikt van de jonge scriptschrijvers), die schrijver komt gewapend met een pistool op bezoek bij Barney om te vragen wat hij van zijn script vindt, én Barneys moeder blijkt net doodgeschoten te zijn door een moslimfundamentalist, die hem òòk persoonlijk een bezoekje komt brengen op kantoor.

Bovendien heeft niemand tegen de 71-jarige Mamet durven zeggen dat hij vergeten was om een einde te schrijven. De voorstelling eindigde met een twijfelachtige halve mop midden in een dialoog, waarna alle lichten in de zaal uit- en weer aanfloepten: het enige wat erop wees dat de voorstelling afgelopen was. Waarop driekwart van de zaal zich afvroeg of ze dààrvoor nu twee uur in het theater hadden gezeten. En 90 pond hadden betaald. En waarop het vierde kwart besloot om een staande ovatie te geven.

Toen mochten we allemaal naar huis. En een kwartiertje later zag ik hem lopen, de slechterik, de vuile aanrander, het stuk onbenul, de absolute topacteur: John Malkovich wandelde over de Golden Jubilee bridge met zijn plastic zakjes, zijn sportschoenen, zijn toneelscript met het mysterieus verdwenen einde. Alsof er niks aan de hand was. Alsof hij een gewone sterveling was. En niet de meest geniale filmploert uit de geschiedenis.

13 augustus 201924 september 2019 door wimoosterlinck

Sam, Inge en Wim

Vanaf 19 augustus presenteert Inge De Vogelaere de ochtendshow van Qmusic samen met Sam De Bruyn en Wim Oosterlinck.

12 augustus 2019 door wimoosterlinck

Gelezen: Monica Sabolo: Summer

Gelezen: Summer van de Frans-Italiaanse schrijfster Monica Sabolo. Mooi verhaal over het verdwenen meisje Summer, verteld vanuit het standpunt van haar broer. Knap en indringend geschreven; ik heb dit graag gelezen.

10 augustus 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Virginia Woolf: Mrs. Dalloway

Gelezen: de klassieker Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Een worsteling. Het boek bestaat uit een bijna eindeloze opeenvolging van de gedachten van personages, 180 pagina’s lang. Respectvoller uitgedrukt: “Een roman die op uiterst behoedzame wijze de complexe en mysterieuze verhouding tussen tijd en bewustzijn verkent.” (uit het nawoord van Joke J. Hermsen, p. 189) Ik moet dit boek nog eens opnieuw proberen, later als ik groot ben.

Uitgeleend in bibliotheek De Krook in Gent. 

4 augustus 20194 augustus 2019 door wimoosterlinck

In Phoenix Cinema, East Finchley, Londen

Phoenix Cinema is de oudste continu draaiende bioscoop in Groot-Brittannië. In 1912 geopend als de East Finchley Picturedrome, en net overgenomen door de Curzon-arthouseketen. Ik heb er de film The Current War gezien met Benedict Cumberbatch die uitvinder Thomas Edison speelt.

1 augustus 20191 augustus 2019 door wimoosterlinck

Bij het ei en de kip

In Provinciaal Domein De Palingbeek in Zillebeke bij Ieper

31 juli 201930 juli 2019 door wimoosterlinck

Live vanuit het Q-Beach House in Oostende

Eigenlijk is het een zwaar uit de hand gelopen caravan-met-radiostudio op het strand.

Het Q-Beach House is de jaarlijkse zomerresidentie van Qmusic, het radiostation waarvoor ik werk. Het is één van de hotspots van de Belgische kust en het staat groots en kleurrijk te blinken op het strand van Oostende. Er komt ook veel lawaai uit. Ondermeer van mij, want ik ga er binnenkort een radiouitzending presenteren.

Sinds enkele jaren is er elk jaar een thema. Deze keer: Mexico. Volgens kenners lijkt het Beach House als twee druppels tequila op een Mexicaanse haciënda: er zijn aangepaste cocktails, er zijn sombrero’s, er staat een enorme paarse dildo op het strand die een cactus moet voorstellen en bij een bezoek aan de radiostudio kan je een pin krijgen met een doodskop die volgens mijn nonkel het logo is van de Mexicaanse drugsmaffia.

Er was begin juli een openingsceremonie met piñata’s in verschillende vormen en kleuren, waaronder een eenhoorn die door de burgemeester van Oostende op rituele en vooral agressieve wijze tot frut werd geslagen, gevolgd door hevige vreugdetaferelen en een tournée générale voor de bezoekers op het terras.

Op de menukaart van het Q-Beach House staan quesadilla’s, empanadas, taco’s en wifi gratuito. Gelukkig kan je ook gewoon een kaasplank met Brugge kaas verorberen, voor wie al dat Mexico maar dikke quatsch vindt en voor wie Brugge al exotisch genoeg is.

Een geruststelling: verwijzingen naar het wereldkampioenschap Mexico 86 zijn er nauwelijks. Jean-Marie Pfaff zal dan ook gegarandeerd niet aanwezig zijn, mijn drugscartel-gerelateerde nonkel trouwens ook niet.

Kortom, het is heerlijk toeven in het Q-Beach House, al kan je op een warme namiddag wel eens geconfronteerd worden met een enthousiaste bezoeker die zijn zweetoksel liefdevol over je schouder legt voor een selfie. Maar voor de rest is het een zalig weerzien met de vaste bezoekers en de nieuwe luisteraars. Ze komen dag zeggen in de studio, in hun zomeroutfits, hun wellustige bikini’s, hun stoere torso’s.

En binnenkort zal ik dus zelf nog eens een radiouitzending verzorgen vanuit het Q-Beach House. Ik heb het nieuwe boek Kamer in Oostende van Koen Peeters alvast aandachtig doorgenomen, om zeker geen verwijzing naar de artistieke geschiedenis van de stad van Ensor en Spilliaert te laten liggen. Ik zal de obligate Spaanstalige zomerhits draaien, de temperaturen zullen tot ongekende hoogten stijgen want de airco in de studio werkt niet goed; en tenslotte beloof ik plechtig dat ik de waardeloze mop van de Mexicaan zonder auto* niet zal gebruiken en dat ik ook mijn beste Jommekes-Spaans wijselijk voor mijzelf zal houden.

Je bent van harte welkom. Én je hoeft niet illegaal over een muur te klauteren om terug in de beschaving te geraken. Binnenkort hoor je mij live vanuit het Q-Beach House. Maar nu nog niet. Eerstos vakantios.

* Hoe noem je een Mexicaan zonder auto? CAR-LOS

30 juli 201913 augustus 2019 door wimoosterlinck

gelezen: Mark Oliver Everett: Things the grandchildren should know

Rock ‘n’ roll lectuur: ik heb het boek van E, de zanger van Eels gelezen: Things the grandchildren should know. Het fascinerende verhaal van een loner en een outsider in de muziekwereld die het schopte tot een superster van de alternatieve muziek. Erg persoonlijke rockmemoires, gepubliceerd in 2008. Bedankt voor de tip, Tomas De Soete.

 

28 juli 2019 door wimoosterlinck